Κόκκινο πέπλο

Είχε ένα υπέροχο κορμί
φρεσκολουσμένο,
αστράφτανε τα μάτια από πόθο
και το φιλί, σαν άνεμος,
την είχε κυριεύσει…

Το κόκκινο ενδύθηκε το πέπλο… μόνο
και στο παράθυρο σκαρφάλωσε του έκτου
ατενίζοντας, μεσάνυχτα, τα λίγα φώτα…
το ένα πόδι στο κενό, μετέωρο…

Μία ηδονή γλυκιά σα μέθη
της γαργαλούσε τα ταραγμένα στήθη
μα μες την ζάλη την γλυκιά, η δύστυχη
δεν είχε σωστά το βάρος της ζυγίσει…

[Νικ. Παπανικολόπουλος]

Αλλά προτού το βήμα της
στην άβυσσο πατήσει
μια πνοή στην πλάτη της,
ανέμου φύσημα ζεστό,
ήρθε να την αγγίξει…

Το χέρι του της άπλωσε
στην αγκαλιά την πήρε
και το φιλί σαν όνειρο
μες την καρδιά την βρήκε…

Το κόκκινο το πέπλο της
το μόνο που φορούσε
στον άνεμο ταξίδεψε
κι εκείνη το κοιτούσε…

Νάντια Κωνστάντου

Τον ήλιο σκέπασε
το κόκκινό της,
το πυρωμένο του κορμί
στη θάλασσα βυθίζει…

Κι έγινε νύχτα...
σιωπή στο κόσμο των Αγγέλων…
για να ακούνε τη πνοή
που όρισε το Ένα…

Ο κόσμος όλος τραντάχτηκε
και γέλασε η νύχτα,
μέσα από τα σπλάχνα της
η μέρα ξημερώνει…

Και στο παράθυρο γλυκά
στο φως λικνίζει
το τρυφερό της το κορμί
μια πάλλευκη ανεμώνη.

Νικόλας Παπανικολόπουλος