ατιτλο

Άσπρο σεντόνι τα όνειρα, ανεμίζανε τόσο δυνατά! Το κουρέλιασε ο άνεμος.. Και δεν είναι πια το σεντόνι εκείνο που θα διάλεγες τα τυλίξεις τα δικά σου όνειρα.. Στο τέλος της απελισίας μου δε θυμίζανε όνειρα.. Ξεγελάει τα μάτια, μπλεγμένος σωρός κορδέλες ασύμετρες, άσκημες... βρώμικες. Τι φταις κι εσύ, που να φανταστείς πως αυτό το μπερδεμένο κουβάρι κάποτε ανέμιζε παλευκο... Βωμός του Έρωτα, της Ελπίδας, της Πίστης. Έτσι κι αλιώς από τα τρία, μόνο η σωρός ενός μεγάλου έρωτα απέμεινε.. κι η Αγάπη. Πόσο αόρατη μοιάζει η αγάπη όταν αντί να φορά λαμπερά ενδύματα, ντύνεται με τα ξέφτια νεκρών ονείρων.. Όταν η απόγνωση γίνει το πιο δικό της σώμα.. ..έτσι καθώς μοιάζει ζητιάνα, κι ας μη ζητά παρά να δώσει.. και να δοθεί.