Το ελάχιστο το μέγιστο ισούται

Σωπάσανε οι γαλαρίες
και οι γαλέρες πάψανε να υπάρχουν.
"Θε μου" λέω, "αλλάζουνε οι καιροί"..
Κι όπως στέγνωνε η βροχή
τα κοκαλά μου στεγνώνανε στο φως.
"Θε μου", είπα ξανά και χαμήλωσα τα μάτια
"μη στεγνώσεις μέσα μου την πικρή αθανασία"
Κι ήταν ο σπόρος της αγάπης σου λευκός
το μόνο που έμεινε στο τόσο φως...
Κι όταν απόμεινα και πάλι μοναχός
έμεινε της πικρής αγάπης ο σπόρος
μες το σκοτάδι φως...
Μία τελεία μόνο, κι ούτε.. μ'αρκετή,
τον κόσμο όλο να φτιάξει από την αρχή.
Κι έμεινα στο αιώνιο, μετέωρος,
μια σταγόνα προσμένοντας βροχής
ένα φωνήεν, μία πνοή, μια κίνηση δική σου
για να ραγίσει το σκοτάδι της προσμονής..
Κι όνειρο ν΄ανθίσει η μορφή σου...

Πόσες ζωές, πόσες πνοές, πόσα σκοτάδια..
Πόσους Θεούς προσμενοντάς σε θα γνωρίσω...
Δεν έχει κόλαση γ' αγάπη τόση ο ουρανός,
μόνο η ψυχή.. πριν με την ψυχή σου, σμίξω.
Κι ας είσαι εσύ το φως κι εγώ η σκιά σου...
Εσύ το άνθος κι εγώ τ' αεράκι που το κοινωνεί..
Θάλασσα συ και γω όστρακο σπασμένο στο βυθό σου,
ή ένα καράβι τσακισμένο στην ακτή..
Το ελάχιστο το μέγιστο ισούται
μπροστά στο αιώνιο και την απόλυτη σιωπή.