Στη σπλήνα σου μια μαχαιριά...
κι άλλη μια στα ουράνια.
Κάπως έτσι γεννιούνται οι έρωτες.
Κι έτσι ξεψυχούνε.
Απομεινάρια άστρων γέμισε η γη
και σκοτεινών πόθων..
Έβαψε ο πόνος κι η πεθυμιά τη θάλασσα
σ'όλες τις αποχρώσεις της ψυχής.
Γραμμένες στην άμμο οι λέξεις
και στο κύμα και στον άνεμο...
Τις πήρε ο καιρός στην αγκαλιά του,
ξεχαστήκανε στις ενδιάμεσες στάσεις
των λεπτοδεικτών.
Ακόμα περιμένει η Αλεπού τον πρίγκηπα
στο σιτοχώραφο και στον κήπο των ρόδων.
Οι λέξεις σβηστήκανε, μα το αίμα θυμάται.
Και παρότι η άμμος ορφάνεψε από χνάρια,
η θάλασσα από τα μάτια
κι ο άνεμος από τ' άρωμα και την ηχώ,
επιμένει άταχτα να χοροπηδά
μπερδεύοντας καρδιά και νοήματα.
Τρελαίνονται οι διαδρομές,
στη γη πατάς, στ' άστρα βαδίζεις..
Ματώνουν οι κοφτερές αιχμές τις πατούσες.
Μα περισσότερο, πληγώνουνε οι νεκροί ήλιοι.
Σου μοιάζουν. Τους μοιάζεις...
Συμπυκνώνουν στην ανείπωτη ιστορία τους
τη ζωή σου. Μα ύστερα ξυπνάς.
οι λεπτοδείκτες ακούγονται ξανά..
Απομένει ο πόνος στη σπλήνα.
Κι ακόμα μια μέρα... χωρίς γιατί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου