Γύρω από το σώμα σου γυρνώ, φεγγάρι..
Λειψός την μια, ολοσκότεινος,Πανσέληνος την άλλη..
Που ζήλεψε στη γήινη καρδιά σου το λουλούδι
και το νερό που ξεδιψά των πόθων σου τα χείλη.
Και συ τινάζεις των μαλλιών σου τ΄άστρα
στους ουρανούς που οι λέξεις δε χωρούνε...
Γιατί μικρές, δε το μπορούν τόσο ψηλά να φτάσουν,
τις πολεμίστρες του φωτός, τα όνειρα στα κάστρα..
Κι αν είν΄τα βλέφαρα κλειστά, κι εγώ στέκω απέξω,
χάδι γλυστρά η έγνοια μου πάνω στα μαλλιά σου
κι είναι στο μαξιλάρι, δίπλα σου ξαπλωμένη
μικρό παιδί η αγάπη μου, μ'ορθάνοιχτα τα μάτια.
Πυρπολεί η πνοή σου την έρημο με Άνοιξης χρώματα
κι η ψυχή μου πεταλούδα με ανοιγμένα φτερά,
ζωγραφίζει στο ποτάμι του χρόνου, το αιώνιο
τ' όνομά σου γράφοντας εν χορώ, στη καρδιά...
Ράγίζει η ζωή, ρόδι κόκκινο, την σιωπή μου βάφει,
τραγούδι την κάνει, τ'ανέμου φιλί..
Κι όπως σβήνουν τα άστρα κι ο ήλιος ψηλώνει,
αντέχω ακόμη μιας μέρας , τη προσμονή..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου