Παράδεισος

Σε κοιτώ και χάνομαι..
Κύματα απέραντα ξεσπούν στο στήθος μου
και με αφήνουνε ψηλά στον ουρανό..
Στις πύλες στέκω ευλαβικά του Παραδείσου…
Ν’ ανοίξουν, να μπω , να σε γευτώ...
Κόκκινα, κερασένια χείλη…

τον σφυγμό μου ορίζουνε και τα «Θέλω»...

Βυθίστηκα στην αγκαλιά σου...
και ζήτησα να με κρατήσεις έτσι....
όσο πιο πολύ μπορείς....
Είπαν σ' αγαπώ τα μάτια μου....
Η καρδιά μου πουλί....
που πέταξε μακριά....
Ανασαίνω τον αέρα που αναπνέεις....
νιώθω....ότι νιώθεις....
νιώθω τα δευτερόλεπτα πριν γίνουν κι αυτά παρελθόν....
Αγάπα με...τώρα......
αγάπα με....σαν να ήμουν εδώ για πάντα....
Μη δώσεις καμιά υπόσχεση....
απλά αγάπα με....
φίλα με.....ξανά και ξανά....
φίλα με ατέλειωτα.....

Τις υγρές λέξεις στη βροχή του κορμιού σου γεύτηκα.
Με βήματα φωτιάς ακολούθησα κάθε σταγόνα της ψυχής σου
ως το τέλος της κάθε σου πνοής.. μαζί σου πέταξα...
Τις φτερωτές διαδρομές κάτω από τον ήλιο ακολούθησα
ζεσταίνοντας την καρδιά μου στην καρδιά σου..
Φωλιάζοντας μέσα σου την ψυχή μου, ψυχή μου...
Ήσουν πάντα εδώ.. Παντού σε γύρευα.. Κι ήμουν απών.
Ήσουν πάντα εγώ.. Με βρήκα όταν σε βρήκα, ζωή μου..
Κομματιάστηκαν τα καλούπια, λευτερωθήκαμε
φτερό μου, καρδιά μου, ουρανέ μου, στον Παράδεισο:
Μ' ολάκερη ψυχή να σ αγαπώ, και συ να δίνεσαι...

Νικόλας Παπανικολόπουλος & Μαρία Βελέρη