Χρόνος αόριστος... νοθεύοντας ένα ατέλευτο παρόν. Σαν τι
μοιάζει κάτι που δε συνέβη ποτέ;
Στον καθρέφτη ξεδιπλώνουν όλες οι απάτες τα φτερά τους. Πεταρίζουνε στη καρδιά… Δε τις φοβάμαι…
Από το πρώτο σκίρτημα ως τα τώρα, συνήθισα. Δεν κοιτώ τον καθρέφτη. Κι όταν τον
κοιτώ, γνωρίζω, πως είναι κάποιος άλλος εκεί.. Κάποιο μοχθηρό πνεύμα, μια καταδικασμένη
ψυχή. Πώς θα μπορούσε να είναι η δική μου;
Μετρώ με τις νύχτες, τις φωτεινές μου στιγμές. Και το
άθροισμα είσαι πάντα συ. Εσύ που ποτέ δεν υπήρξες παρών και πληρών. Είναι η απουσία σου.. Ίσως, όμως,
είναι η δική μου απουσία.. Τόσες
ελπίδες, τόσα όνειρα, και σε κανένα να μη χωρέσω την ψυχή μου. Θάλασσες και πελάγη,
μα κάθε που έσκυβα να πιω νερό από τα χείλη σου, στερεύανε… Μικραίνανε και
γινόντουσαν ένα λίθινο κοίλωμα, λιοπύρι… Που στέγνωνε στη δίψα τη ψυχή.
Αύγουστος, λες… θερισμού ώρα… Μα ακόμα κι οι άνεμοι
στερεμένοι.. Σα να κοντοστέκονται, μήπως τελευταία στιγμή φανείς.. Σα να γυρεύουν
να βρουν για να ταξιδέψουν την αρχή της κλωστής, το νήμα της ζωής μου.
Στέκονται, σάμπως στη μέση του πουθενά.. Τα χείλη μου πληγιασμένα από την δίψα σου..
και στέκομαι μαζί τους, περιμένω… Αυτό που ποτέ δεν έζησα και ποτέ δε θα έρθει.
Γίνομαι ολάκερος προσευχή, θάνατος… και στο τέλος τέλος, ένα λίθινο κοίλωμα… που
δε χωρά τη ψυχή μου, όσο κι αν μίκρυνε. Όσο κι αν κλάδεψα τα όνειρά της.. κι αν
αρνήθηκα την ύπαρξή σου, και τη δική μου μαζί..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου