Συναντάς σε ένα τρένο, στο βαγόνι, μια κοπέλα τρελή στα μάτια.. Με κερασένια χείλη, στάζουνε όνειρο πρωινό, και αίμα.. Πάνω στο κορμί της έχει φωλιάσει η συννεφιά μιας μπόρας που έπεται... Στο χέρι βαλίτσα. Τίποτα περισσότερο δεν έχει μέσα από την ίδια... "Δεν ήταν αυτός ο σταθμός", μονολογεί.. Και κοιτά από το παράθυρα τα δέντρα και τις πόλεις να περνάνε. Κι η καταιγίδα ολοένα έρχεται. Χωρίς ένα δάκρυ. Ένα βλεφάρισμα, μια απορία ή μια έκπληξη.
Πάνω από ένα γεφύρι, την είδα να πετά την βαλίτσα στα νερά.. Κατάλαβε πως την κοιτούσα. Θέλησε να τελειώνει με αυτό. "δεν έχει τίποτα μέσα", είπε.  Και τα μάτια της στραφήκανε πάλι στο παράθυρο. Μη καταλάβει κανείς, πως όλο αυτό ήταν μία ακόμα απόπειρα να δραπετεύσει.. Πως , αυτό που ήθελε, από την πρώτη στιγμή που είδε το γεφύρι από μακριά, και το ποτάμι να το διασχίζει, ήτανε να ταξιδέψει πέρα από τις ράγες, τη λογική, σε αυτά τα νερά...  Κι όπου "βγει"...
Ήταν ακόμα ένα πρωινό της όνειρο.. σε εκείνη την ατέλευτη διαδρομή.