"Όσα χρόνια κι αν περάσουνε αγάπη μου, την ομορφιά σου δε θα την αγγίξει ο χρόνος", της είπε... Κι εκείνη, τον πίστεψε.. ανέβηκε στην οροφή του μεγάλου πετρόχτιστου σπιτού της, κοίταξε γύρω της τον κόσμο. Πρόσωπα του μόχθου, πρόσωπα του πολέμου, πρόσωπα μισά σα φεγγάρια κι άλλα, σκοτεινά σα υγρός πηλός, που περιμένουν ένα χέρι να δώσει μορφή. Σα ρόδι αφέθηκε να πέσει, κι έβαψε στο κόκκινό της το φως.. έβαψε και το σκοτάδι...
Θέλησε η ανόητη, να μοιραστεί την ομορφιά της, με όλο τον κόσμο...