ότι απομένει

Είδα το όνειρο να στέκεται ολάνθιστο μπροστά μου.

Τύφλωσε η λάμψη του τη λογική μου

παρέλυσε η ομορφιά του τις αισθήσεις μου.

Ένιωσα την τρέλα κοφτερό σπαθί, να μπήγεται στα σπλάχνα μου

και το θάνατο να με κατατρώει, αργά, βασανιστικά,

κι ωστόσο με σαδιστική βουλιμία.

Ένιωσα τη ζωή να γίνεται σκιά και γω σκιά της….

Βάσταξε αυτό χίλια χρόνια νεότητας...

Μα κάποτε, είδα την ομορφιά να δύει όπως ο ήλιος.

Σκοτεινιάσανε τα βαθυγάλανα νερά

και τα εύφορα λιβάδια, γίναν αμόνι

να σφυροκοπά ο παγωμένος άνεμος την αντοχή.

«Ό,τι απομένει», άκουσα ένα σύννεφο να μονολογεί,

«είναι η βροχή. Ούτε η γη, ούτε ο σπόρος.

Μόνο το αιώνιο υδάτινο ποτάμι που κάνει κύκλο».

«Ό,τι απομένει, είναι αγάπη» το διόρθωσε ένας άγγελος.

«Όλα τα άλλα είναι ψέμα και θα χαθούν

σα την ομορφιά, που παρασέρνει ο χρόνος».

«Ό,τι απομένει είναι ο θάνατος» συμπλήρωσε ένας τυχάρπαστος.

«Αλλά ευτυχώς, δε θα γίνω ποτέ λάφυρό του.

Αφήνω το θησαυρό, σε κείνους που του βρίσκουν αξία».

Είδα την ομορφιά να φθίνει, να χάνεται,

και τη νύχτα γυμνή, δίχως το πέπλο της.

Αισθάνθηκα τη γύμνια της στα κόκαλά μου.

Μία γυμνή ψυχή, απόμεινε η μόνη δύναμη,

που να μπορεί να με σώσει από τη γύμνια μου.

Ο θάνατος μου χαμογελά, μιλά και λέει:

«Μόνο ο θάνατος μπορεί να σε σώσει,

από το θάνατο ή τη ζωή σου».

Είδα τη νύχτα να κλαίει, σαν έφηβη,

ανάμεσα στ’ άστρα την αιωνιότητά της.

Κι όλοι να λένε κοιτώντας την περίλαμπρη σελήνη

τυλιγμένη στα γεμάτα βάτα μαλλιά της:

«Τι όμορφη που είσαι Νύχτα, τι όμορφη Νύχτα!»

Κάνοντας ευχές τα δάκρυά της

και ποιήματα τον πόνο της.

Κι η νύχτα θα φύγει, κι η μέρα θα ξαναφύγει.

Ό,τι απομένει, η ερημιά, ο κύκλος, το γυμνό ψέμα.

Ούτε καν η αγάπη, ούτε καν ο θάνατος.