Κάλεσμα..

Κι αν με σιωπή σκεπάσεις τις εικόνες
δεν θα αντέξουνε.
Πάνω στα λευκά βότσαλα θα καούν.
Θα σκορπίσουν αφημένες στο κύμα
κι όπου κι αν είσαι ή ταξιδέψεις,
θα έρθει ο χρόνος πάλι ν' ανταμωθείτε.
Δεν ησυχάζουν οι θάλασσες
που γεννούνε τα μάτια σου.
Δεν ησυχάζει το κάλεσμα,
δε γίνεται να σωπάσει.
Κάποτε στέλνω στα κρυφά
από το βασίλειο των ονείρων μου,
ένα μικρό ψάρι, ένα γλάρο
ή ένα κρινάκι της θάλασσας
να βρει τη ματιά σου.
Μία ευχή, προσευχή, φιλί.. ή ένα χάδι.
Εικόνα περαστική
που τόσο γρήγορα σβήνεται
μέσα στις άλλες, ώστε,
ίσως δε το προσέξεις καν - μα ξέρω,
πως μια στιγμή έστω
θα γεμίσει την ψυχή σου.
Η ευχή, το φιλί και το χάδι μου!
Θα σε βρω όπου κι αν είσαι,
στην πιο απόμερη αμμουδιά, ή,
μέσα στα ψεύτικα τείχη μιας πόλης..
Δίπλα σε άσφαλτο γεμάτη αμάξια
ανάμεσα σε κόσμο..  ή μόνη.
Θα σε βρει
Γιατί αυτή η θάλασσα
δεν κοιμάται ποτέ,
δε γνωρίζει από κανόνες και πρέπει..
Είναι η θάλασσα των ονείρων μου,
των ονείρων που εσύ γέννησες..
Και πάντοτε ταξιδεύει..
Την γεννάνε τα μάτια σου,
κι αυτή η εικόνα, δε φθίνει.

Τα μάτια σου είναι πράσινα δάση
και διψασμένη γη..
Είναι τα καφετιά φτερά του σπουργίτη
την ώρα που σβήνουν στο φως.
Τα μάτια σου έχουνε το χρώμα των μαλλιών σου.
Κρύβονται σε αυτά παραμύθια,
χνάρια από ξωτικά κι ανάσες δράκων..
Άστρα γεννημένα από Αγάπη και Πόθο,
μου καίνε το βυθό της ψυχής μου!
Τα μάτια σου είναι τα δάση
κι είναι το κάλεσμα της θάλασσας..
Είναι ο ουρανός κι η γη.
Μήτρα του Θεού και δική μου..
Υπέροχος τρόπος να ζήσω ή να πεθάνω,
αφού, εντός σου,
μπορώ πάντα  να γεννηθώ ξανά..

Πως κυματίζουνε τα μαλλιά σου
και μεθούνε τον άνεμο!..
Κάλεσμα είσαι, Φιλί Μου..
Κι η θάλασσα μέσα μου, Εσύ!
Ο παράδεισος στη γη Εσύ!
Κι η κόλαση,  να είμαι μακριά σου..
αν ήτανε ποτέ μπορετό αυτό,
καθώς, απ' όταν τα ξωτικά των δασών σου
με στοιχειώσανε με ζωή,
η σκέψη μου   κι η καρδιά μου
σου ανήκει!
Κι είμαι
ευχή, χάδι, φιλί, όπου εσύ είσαι.
Θάλασσα απέραντη και κυματίζω..
Όνειρό μου, φιλί μου, Ζωή!!!