Κάποιες φορές, όπως και σήμερα, θα ήθελε να κλείσει το
παράθυρο και να τραβήξει τη κουρτίνα. Έτσι απλά, να τελειώνει με τούτο το
βασανιστήριο. Να σταματήσει να ονειρεύεται, να σκέφτεται, να ζει.
Μα τον φρέναρε πάντοτε, μια μικρή ελπίδα, που χώραγε μέσα
από κάποια ελάχιστη, αόρατη χαραμάδα. Η ελπίδα πως, ίσως κάποτε, ζήσει κάτι από
όλα αυτά τα όνειρα. Η ελπίδα κι ο φόβος. Ο φόβος, μήπως χάσει την ευκαιρία να
τα ζήσει.
Έτσι πορεύτηκε τις μέρες και τις νύχτες του ως σήμερα. Ως
συνήθως, να στέκεται εμπρός από το ίδιο δίλημμα.. Ανάμεσα στο να πετάξει και να
σβηστεί..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου