κι έδειξε το βάτραχο
που πέρασε απρόσμενα το δρόμο.
Ολόγυρα, η πάχνη είχε απλώσει.
Κι ήταν σα νά’ σβηνε το μονοπάτι
μες τα μάτια της
κι ο βάτραχος η καρδιά του
ο προδότης.
«Κοίτα» της είπε,
για ν’ ακούσει την απόκριση.
Μια λέξη ίσως,
ή μια μικρούλα φράση.
Να γίνει η στιγμή μικρή ανάσταση
στης σιωπής το έρημο μονοπάτι.
Κι εκείνη
όπως είδε την καρδούλα του
έτσι αδέξια το δρόμο να περνάει,
γοητευμένη, στα μάτια τον εκοίταξε,
κι άθελα άρχισε, μονάχη να γελάει.
«Κοίτα» της είπε, «τι αστείος βάτραχος!
Παράξενο εμπρός μας να
περάσει..»
Αστείο, που γρήγορα τελείωσε, καθώς,
ο βάτραχος, στη πάχνη
πάλι εχάθει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου