παραλογισμοί ερώτων

Μιλώντας για τον έρωτα, οφείλω να ομολογήσω (προπάντων σε μένα, είναι η αγαπημένη μου ομολογία που αθεράπευτα ναρκισσιστικά, ερωτεύομαι να ακούω την καρδιά να ομολογεί), πως δεν υπάρχει πιο όμορφη κι ερωτεύσιμη πλάνη, από τον έρωτα που ερωτεύεται τον έρωτα. Πάντα ερωτευμένος, χαμένος ο λογισμός, παραδομένες οι αισθήσεις σε ακρογωνιαία ερεθίσματα, αόρατα στους πολλούς ως την μύτη βελόνας, ή ως χρωματιστή κορδέλα  μέσα  σε πολύχρωμο αστρικό σύμπλεγμα, από κουβάρια με κορδέλες (ζωγραφισμένα ίσως από το όνειρο κάποιου αλλοτινού παιδιού).   Και λέω πλάνη, γιατί τον χαρακτηρίζει αυτόν τον έρωτα, η  ιδιότητα και ικανότητα να αλλάζει μορφές.. Να γίνεται δέντρο, πουλί, γυναίκα ή νύχτα, κι ύστερα μια άλλη γυναίκα, άστρο πνιγμένο στη θάλασσα τη μια, ήλιος την άλλη σε πεντακάθαρο ουρανό. Πάντοτε δυστυχής, πάντα ευτυχισμένος, ποτέ μόνος, μα και με κανέναν μαζί. Ματαιόδοξος τόσο ώστε ν’ απαρνιέται κάθε δόξα για χάρη του έρωτα, σα γυάλινες γόβες και στέμμα, που όσο ψηλά σε ανεβάζουνε, το ίδιο εύκολα μπορούνε να σε γκρεμίσουν στα γόνατα. Μπροστά σε ένα αληθινά μεγάλο έρωτα (αυτή είναι η πεποίθηση με την οποία αρχίζει πάντα μία ολοκαίνουργια πλάνη), ή στο τίποτα. Άξαφνα όπως αν γκρεμιζότανε όλος ο κόσμος, (στο τίποτα ενός αληθινού μεγάλου έρωτα). Παραλογίζομαι; μπορεί… ίσως απλά παίζω, με την αλήθεια, θέλοντας να την πείσω να μου φανερώσει το υποκοριστικό της όνομα.. Πανέμορφη κάθε αλήθεια, μέχρι να την κάνεις δική σου.