Αντανακλάσεις

Τον τελευταίο καιρό, ολισθαίνω, ολοένα με πιο βίαιη απάθεια βαθύτερα στο πουθενά. Εμφανίζεται ορμητική, σα παγετός που απλώνει, νεκρώνοντας το νευρικό σύστημα, αντανακλαστικά, συναισθήματα, όνειρα. Καταργεί τους  λόγους ν’ αρχίσει και να τελειώσει η μέρα…  ή η νύχτα. Αδιάφορο.

Στο δρόμο πεθαίνουν άνθρωποι, αργά και βασανιστικά ξεγλιστρούν από τα χέρια της ζωής.
Είμαι σε καλύτερη μοίρα από όλους αυτούς, και, θα είμαι παράλογα γκρινιάρης, να μιλήσω για μηδενισμό μπρος σε αυτό το σύννεφο αφανισμού που μας έχει τυλίξει.  Η σκέψη και μόνο του παραλογισμού, κάνει τον πάγο δυνατότερο  κι εκμηδενίζει τη θέληση όποιας αντίστασης. Ποτέ δε θεώρησα σημαντικό τον εαυτό μου. Πως είναι αναντικατάστατος για κάποιον, πως αγαπήθηκε τόσο πολύ, ώστε η απώλειά του να σημαίνει αυτόματα  την καταστροφή κάποιου άλλου. Ούτε θεωρώ, όπως πιστεύουν πολλοί, πως κάποιο από τα χαρίσματά μου με κάνουνε μοναδικό. Γιατί το μόνο χάρισμα κι ευλογία στη ζωή του ανθρώπου είναι να ζήσει μια μεγάλη, πιο μεγάλη από τη ζωή και το θάνατο, αγάπη! Να πιστεύει σε αυτή τόσο, ώστε να γίνει κινητήριος δύναμη, που θα του επιτρέψει να  φτιάξει  ένα πιο όμορφο κόσμο.

Όχι, δεν είμαι πάντα μηδενιστής.. συχνά, συχνότατα, πιστεύω με ειλικρίνεια στη ζωή και τους ανθρώπους, κυρίως σ’ εκείνους με τα πιο λεπτά κι ευαίσθητα αισθήματα.. Πως μπορούν να αγγίξουν το θαύμα που δεν άγγιξα, κι αν άγγιξα κάποτε, δε το θυμάμαι. Πιστεύω και θα έκανα πολλά γι αυτούς, και για κάποιους πιο αγαπημένους, τα πάντα! Μπορώ να πιστέψω σ’ εκείνους, αλλά όχι σε μένα. Και δε με στεναχωρεί καθόλου αυτό, ίσως κάποτε, αλλά όχι πια. Μου είναι απλά αδιάφορο.

Άσχετο, αλλά ίσως και σχετικό: Τον τελευταίο καιρό, ξεχνάω ολοένα περισσότερο.. Κωδικούς, ονόματα , τηλέφωνα, πρόσωπα, καταστάσεις… Μνήμη δευτερόλεπτων πολλές φορές.. Κωδικούς που χρησιμοποιώ χρόνια τους ίδιους, άξαφνα γίνονται “delete” και πάνε, σε μια απέραντη άβυσσο, με έμενα να προσπαθώ επί ώρα να τους αλιεύσω και να τους φέρω ξανά στην επιφάνεια. Ξεχνώ πρόσωπα που γνωρίζω καλά, καταστάσεις που σχετίζονται με αυτά τα πρόσωπα, ακόμη κι αν μιλάγαμε πριν λίγο. Είναι σα να τα έχω δει όλα αυτά μέσα σε ένα, κακογραμμένο στην  μνήμη όνειρο. Κι άξαφνα, το ίδιο ξαφνικά όπως σβηστήκανε, φανερώνονται κομμάτια τους να επιπλέουν στο νου και να αντανακλούνε επιδεικτικά το φως.. Φοβάμαι πως ο λόγος για τον οποίο δε θυμάμαι αν άγγιξα κάποτε το θαύμα, πως, με θεωρώ περισσότερο άνεμο από άνθρωπο, οφείλεται στο γεγονός ότι ξεχνώ τη ζωή μου. Γνωρίζω μόνο έναν άνθρωπο , σε αυτή, που δεν ξεχνάω ποτέ.. Αφετηρία, πυξίδα και προορισμό. Ακόμα κι όταν ο πάγος απλώσει παντού, αυτός ο άνθρωπος, μπορεί να τον ραγίσει. Με ένα νεύμα, μια λέξη, ένα τίποτα. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό, γιατί αντέχει η μνήμη να θυμάται ειδικά αυτόν τον άνθρωπο όταν όλα γύρω έχουν σβηστεί.

Ολισθαίνοντας στο πουθενά, ξεχνώ να γεράσω. Να αγωνιώ, να φοβάμαι, να λυπάμαι.. πως είμαι ακόμα μια μέρα στη γη, κι η μέρα έχει απαιτήσεις. Ξεχνώ να φοβάμαι τη ζωή και μαζί και το θάνατο. Δεν υπάρχει αληθινά, ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ένα όνειρο μόνο, και ύπνος.. Είναι ωραίο να επιπλέεις πάνω απ’ την άβυσσο, μέσα στην άβυσσο, να γίνεσαι άβυσσος.. Να μην πονάς, να μην υπάρχεις, να μην «είσαι»… Ξεχνάς το χρόνο, κι όταν ξυπνάς, για όσο, μοιάζει το ξύπνημα σα ξύπνημα παιδιού.. Μια ωραία Κυριακή χωρίς σχολείο… για όσο, παραμένεις στο πουθενά.

Τα μισά από όσα έγραψα είναι αλήθεια, τα’ άλλα μισά είναι ψέματα, και κάποια μόνο όνειρο. Αλήθεια και ψέμα μέσα σε αυτό το όνειρο…