Γέφυρες.

Και φύσηξε άνεμος, δρόσισε κάπως το πνιγμένο δέρμα.  Τρεχαντήρια τα σύννεφα σα τα μάτια του, ελαφρά αναψοκοκκινισμένα από τον φλεγόμενο δίσκο που δύει πίσω από τους χάρτινους ορεινούς όγκους του ορίζοντα, κάνοντας τα κύματα να μοιάζουν ταξιδευτές προς μέρη παραμυθένια….  Ως κι ο θάνατος μοιάζει γαλήνιος τούτη την ώρα. Σαν  ξεκούραστος όμορφος ύπνος, χωρίς βάρη, όνειρα, βυθισμένος σε ασάλευτη γαλήνη.
 Κι ωστόσο αυτή ήταν μία γαλήνη έθραυστη, που μπορούσε να την σκίσει τα φτερά μιας πεταλούδας που θα πετούσε μπροστά από τα μάτια του. Κατά πόσο η φωνή της μικρής του κόρης, που σαγηνευμένη κι εκείνη από την ομορφιά του τοπίου τόλμησε κάτι να ψελλίσει, μια μόνο λέξη…  τόσο πρόλαβε, προτού τα χάρτινα βουνά πυρακτωμένα βουλιάξουνε στην θάλασσα, και τα διάφανα ως τότε τρεχαντήρια  πυκνώσουν και γίνουν μαύρες πύλες, θύελλα που από το πουθενά ήρθε ξερνώντας φωτιές,  κατακαίοντας και καταστρέφοντας την γαλήνη. Τόση κραυγή, οργή, απελπισία.. Ένα μόλις δευτερόλεπτο φάνηκε αρκετό να ραγίσει μία  παιδική ψυχή και να φτερουγίσει τρομαγμένη, πίσω στη μοναξιά του δωματίου της, εκεί που οι τέσσερις τοίχοι  μοιάζανε τώρα περισσότερο προστασία από φυλακή.  Κι εκείνος κλείστηκε ξανά στην δική του φυλακή, τιμωρημένος από τον ίδιο του τον εαυτό, ένοχος και θυμωμένος, που τόσο εύκολα γκρεμίζει ό,τι πασχίζει μία ζωή να φτιάξει: Γέφυρες.