Καιρός που ανθίζεις,
καιρός που πεθαίνεις. Κι ανάμεσά τους τόσος αποπροσανατολισμός. Θα έπρεπε πρώτα
να πεθαίνουνε οι άνθρωποι, όπως ακριβώς φυτεύεται ένας σπόρος – σοφά τα φυτά –
κι ύστερα, με λαχτάρα περίσσια και δίψα για ζωή, ν’ ανοίγει στο φως ο ανθός.
Έτσι ώστε να μη χάνεται στην άγνοια και τον φόβο σε λάθος μέρη, καμία στιγμούλα
της ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου