Ζεστη

Λίγο.. πιο λίγο ακόμα… Το μυαλό μου έχει ανάγκη ησυχία, τάξη, το ελάχιστο. Έχει ανάγκη τόσο φορτίο όσο μπορεί να ακουμπήσει πάνω σε μια τελεία, χωρίς τον φόβο να γκρεμιστεί.  Είναι κι αυτή η ζέστη που δεν βοηθάει καθόλου… Ο χρόνος αναψοκοκκινισμένος κι ακίνητος πασχίζει να πάρει ανάσα, μα ο αέρας λάβρα που αποχαυνώνει. Τίποτα δεν κινείται με αυτή την ζέστη. Παρά μόνο η καρδιά, αργά, μηχανικά, αθόρυβα. Όχι όμως κι ανώδυνα. Στωικά περιμένει να φυσήξει λίγο μήπως δροσίσει.. Ζεστή ανάσα δράκου της ψιθυρίζει: «αδίκως υπομένεις… κανείς ζωντανός δεν ορίζει την μοίρα του. Και σίγουρα κανείς πεθαμένος».
«Τι γίνεται με εκείνους που υπάρχουνε και ισορροπούνε ανάμεσα στους δύο κόσμους; Των ζωντανών και των πεθαμένων; Ίσως, γι’ αυτούς να υπάρχει  τρόπος και διέξοδος, ακροβατώντας στην κλωστή των ορίων να διαφεύγουν από τους δυο δυνάστες τους», συλλογίστηκε η καρδιά. «Άλλωστε δεν πιστεύω σε παραμύθια με δράκους. Είναι η ζέστη που φτιάχνει ήχους κι εικόνες με τις φλόγες της, είναι η έλλειψη ύπνου λόγω ζέστης, μα τα όνειρα φωτιάς δεν είναι φωτιά…» Και έπειτα από αυτές τις τελευταίες σπινθηροβόλες αναλαμπές αφέθηκε στο ναρκωμένο βυθό της, ασυναίσθητα συνεχίζοντας το έργο της.