_ Πιο άγρια από τους ανθρώπους;
_ Είσαι άνθρωπος, δεν μπορείς να αποφύγεις να ζεις με τους ανθρώπους, τόσο για καλό όσο για κακό. Οι δράκοι όμως; Είναι φύση αρχαία που αγνοείς, βλέπεις την δύναμη και ομορφιά της αλλά βλέπεις μόνο την κορυφή στο παγόβουνο. Χιλιάδες χρόνια αγνοούσαμε την ύπαρξή τους, τους συναντούσαμε στα παραμύθια.. Γιατί να επιστρέψουνε; Γιατί τώρα;
_ Εσύ τους αγνοούσες. Από μικρό παιδί ζούσα μαζί τους. Θυμάσαι τότε που πέθανε ο πατέρας; Ένας τεράστιος δράκος ήρθε λίγο πριν το ξημέρωμα, πριν ακόμα πεθάνει, τότε που βρισκότανε στην εντατική. «Έλα» μου είπε, « ανέβα πάνω μου». Το ξημέρωμα μας βρήκε να κοιτάμε την γη από την Σελήνη… Η θλίψη μου απλωμένο δίχτυ σκάλωνε στα τόσα φώτα, όταν ένας διάττοντας αστέρας πέρασε τόσο κοντά στην μικρή μας γη! Το δίχτυ μπλέχτηκε στην ουρά του και πήρε φωτιά, και καθώς ο αστέρας έσβησε από τα μάτια μου συνεχίζοντας το ταξίδι του στον ουράνιο θόλο, η θλίψη μου δεν υπήρχε πια. Μόνο η χαρά γι’ αυτό το σύντομο, μα όπως και να το κάνεις διάολε μοναδικά υπέροχο, ταξίδι μας στη ζωή. Φαντάζομαι ο κάθε δράκος, επιλέγει για διαφορετικούς λόγους, σε διαφορετικό χρόνο, να φανερωθεί στον καθένα. Αυτό που αδυνατείς να δεις, να κατανοήσεις, να δεχτείς, επειδή για σένα δεν υπήρξε, δεν σημαίνει πως για κάποιον άλλον δεν είναι εδώ, κομμάτι του και φλεγόμενη αλήθεια. Τόσα άστρα στον Ουρανό, γιατί δυσκολευόμαστε να βρούμε μια άλλη γη; Η γη δεν είναι επίπεδη ούτε ο κόσμος φτάνει μόνο ως εκεί που βλέπουμε και γνωρίζουμε. Και στο κάτω κάτω σκέψου τούτο: είμαστε όλοι φτιαγμένοι από την ίδια ύλη με τα άστρα. Μα και η ύλη ακόμα, δεν είναι παρά ένας διάττοντας αστέρας σε ένα απέραντο σύμπαν όπου όλα μεταξύ τους είναι ίδια κι όλα μεταμορφώνονται, υπηρετώντας μία ιδέα μεγαλύτερη. Άναρχη ίσως, αναποφάσιστη, αφήνοντας όλους εμάς, μικρές ιδέες μέσα στον μεγάλη ιδέα, ανθρώπους και δράκους, άστρα και χάος, να προσδιορίζουμε με τις αποφάσεις μας και τον αυτοπροσδιορισμό μας την μεγάλη ετούτη ιδέα.. Που ίσως σε τίποτε να μην είναι πιο σημαντική, από την μικρή ιδέα που ζει και φωτίζει και πεθαίνει μέσα στον καθένα μας. Η ζωή είναι τόσο μοναδική για να την βάλουμε σε όρια, τόσο σύντομη και τόσο μεγάλη για να χωρέσει εντός τους. Τόσο μαγική όταν δεν της αρνούμαστε την μαγεία… Αύριο, σήμερα ίσως, να μην υπάρχω. Μη μου αρνείσαι τους δράκους μου, άσε με να ταξιδεύω μαζί τους, μην φοβάσαι. Κι αν ακόμα γκρεμιστώ από την ράχη ενός δράκου που εξαγριώθηκε, κι αν πυρποληθώ από την καυτή ανάσα του, δεν είναι ο χρόνος μας που κάνει το πέρασμά μας μέσα από την ζωή σημαντικό. Αλλά πως περνάμε από την ζωή… πως καιγόμαστε.
_ Είσαι άνθρωπος, δεν μπορείς να αποφύγεις να ζεις με τους ανθρώπους, τόσο για καλό όσο για κακό. Οι δράκοι όμως; Είναι φύση αρχαία που αγνοείς, βλέπεις την δύναμη και ομορφιά της αλλά βλέπεις μόνο την κορυφή στο παγόβουνο. Χιλιάδες χρόνια αγνοούσαμε την ύπαρξή τους, τους συναντούσαμε στα παραμύθια.. Γιατί να επιστρέψουνε; Γιατί τώρα;
_ Εσύ τους αγνοούσες. Από μικρό παιδί ζούσα μαζί τους. Θυμάσαι τότε που πέθανε ο πατέρας; Ένας τεράστιος δράκος ήρθε λίγο πριν το ξημέρωμα, πριν ακόμα πεθάνει, τότε που βρισκότανε στην εντατική. «Έλα» μου είπε, « ανέβα πάνω μου». Το ξημέρωμα μας βρήκε να κοιτάμε την γη από την Σελήνη… Η θλίψη μου απλωμένο δίχτυ σκάλωνε στα τόσα φώτα, όταν ένας διάττοντας αστέρας πέρασε τόσο κοντά στην μικρή μας γη! Το δίχτυ μπλέχτηκε στην ουρά του και πήρε φωτιά, και καθώς ο αστέρας έσβησε από τα μάτια μου συνεχίζοντας το ταξίδι του στον ουράνιο θόλο, η θλίψη μου δεν υπήρχε πια. Μόνο η χαρά γι’ αυτό το σύντομο, μα όπως και να το κάνεις διάολε μοναδικά υπέροχο, ταξίδι μας στη ζωή. Φαντάζομαι ο κάθε δράκος, επιλέγει για διαφορετικούς λόγους, σε διαφορετικό χρόνο, να φανερωθεί στον καθένα. Αυτό που αδυνατείς να δεις, να κατανοήσεις, να δεχτείς, επειδή για σένα δεν υπήρξε, δεν σημαίνει πως για κάποιον άλλον δεν είναι εδώ, κομμάτι του και φλεγόμενη αλήθεια. Τόσα άστρα στον Ουρανό, γιατί δυσκολευόμαστε να βρούμε μια άλλη γη; Η γη δεν είναι επίπεδη ούτε ο κόσμος φτάνει μόνο ως εκεί που βλέπουμε και γνωρίζουμε. Και στο κάτω κάτω σκέψου τούτο: είμαστε όλοι φτιαγμένοι από την ίδια ύλη με τα άστρα. Μα και η ύλη ακόμα, δεν είναι παρά ένας διάττοντας αστέρας σε ένα απέραντο σύμπαν όπου όλα μεταξύ τους είναι ίδια κι όλα μεταμορφώνονται, υπηρετώντας μία ιδέα μεγαλύτερη. Άναρχη ίσως, αναποφάσιστη, αφήνοντας όλους εμάς, μικρές ιδέες μέσα στον μεγάλη ιδέα, ανθρώπους και δράκους, άστρα και χάος, να προσδιορίζουμε με τις αποφάσεις μας και τον αυτοπροσδιορισμό μας την μεγάλη ετούτη ιδέα.. Που ίσως σε τίποτε να μην είναι πιο σημαντική, από την μικρή ιδέα που ζει και φωτίζει και πεθαίνει μέσα στον καθένα μας. Η ζωή είναι τόσο μοναδική για να την βάλουμε σε όρια, τόσο σύντομη και τόσο μεγάλη για να χωρέσει εντός τους. Τόσο μαγική όταν δεν της αρνούμαστε την μαγεία… Αύριο, σήμερα ίσως, να μην υπάρχω. Μη μου αρνείσαι τους δράκους μου, άσε με να ταξιδεύω μαζί τους, μην φοβάσαι. Κι αν ακόμα γκρεμιστώ από την ράχη ενός δράκου που εξαγριώθηκε, κι αν πυρποληθώ από την καυτή ανάσα του, δεν είναι ο χρόνος μας που κάνει το πέρασμά μας μέσα από την ζωή σημαντικό. Αλλά πως περνάμε από την ζωή… πως καιγόμαστε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου