Νιφάδα φωτιάς

Ατέλειωτα χιλιόμετρα θολά, σκεπασμένα με κρύο, αίσθηση αποπροσανατολισμού, ανησυχίες. Στο τέλος βρέθηκε στο σωστό δρόμο, το δρόμο που ανταμώσανε. Ήτανε σύμπτωση, η σωστή στιγμή ανάμεσα σε τόσα λάθος μέρη... Δόθηκε ολόκληρη στη φωτιά του τυχαίου, έριξε στις φλόγες τις αμφιβολίες της, το νυφικό της, άφησε να καεί ως και τις ρίζες μετατρέποντας όλη τη προηγούμενη ζωή της σε μια μικρή αιωρούμενη καύτρα που χορεύει καταπώς λικνίζεται η φωτιά. Ο παλιός της εαυτός δε θα επέτρεπε ποτέ να προξενήσει τόσο κακό, σε εκείνους που οι ρίζες τους μεγαλώνανε τυλιγμένες στις δικές της. Ο παλιός της εαυτός θα χρησιμοποιούσε τη λογική και το συναίσθημα για να τη χαλιναγωγήσει, θα γινότανε ακόμα μια φορά θυσία για το καλύτερο για όλους. Ωστόσο αυτό το «όλοι καλά», εξαιρούσε διαρκώς τον δικό της εαυτό, ψάχνοντας την ευτυχία στον συμψηφισμό.. εκείνη και οι άλλοι, θα πει «όλοι»… «Όλοι μαζί ευτυχισμένοι» , στο βαθμό του δυνατού να αγγίξει κανείς την ευτυχία.. Κι όλοι μαζί, υποκριτές! Ούτε η λογική ούτε τα συναισθήματα τα οποία επικαλούνταν ως δικά της, υπήρξανε ποτέ δικά της. Ήταν συναισθήματα ενός γκρι, άμορφου σα ζύμη μες την ομοιογένειά του, «όλου».

Τώρα χόρευε σα τη φλόγα, πανίσχυρη μέσα στην άγνοιά της, ποια σχέδια κάνει η ζωή για εκείνη, για όταν η φλόγα κοπάσει, και εκείνη στάχτη πια, αρχίσει να πέφτει από το όμορφο συννεφάκι της στη σκεπασμένη από στάχτη γη…  «Γιατί να υπάρχουνε παντού δύο άκρες;» της έλεγε όχι η λογική, μα η καρδιά της… η ζωή κρατά όσο κρατά η φωτιά… «το μυστικό είναι να μη σβήνεις ποτέ τη φωτιά… αλλά να σβήνεις με τη φωτιά… μαζί της.» Και συνέχισε να χορεύει νιφάδα φωτιάς, πολύ ψηλότερα πάνω από το ελάχιστο και το γκρι του τίποτα.