Ατιτλο

Ποιο όνειρο σου θάμπωσε το βλέμμα
και ταξιδεύουν στην ομίχλη οι καιροί;
Η θάλασσα έγινε λίμνη στην καρδιά σου
και γω βαρκάρης χωρίς επιστροφή.

Στα βλέφαρά σου ο ουρανός κοιμάται
άστρα υγρά γλιστράνε στο πιοτό,
καίνε με φωτιά τα σωθικά σου
και φτιάχνουν κάστρα μέσα στον καπνό.

Προσμένει ο χάροντας το χέρι να απλώσεις
και τρυφερά με τα μαλλιά να στολιστεί,
ένα φιλί που τόλμησες να δώσεις,
έχει στα χείλη σου γίνει πια πληγή.

Ξένες οι λέξεις, σωπάσανε στη θλίψη
με ασήμι σου υφάνανε σιωπή.
Πάει καιρός που όλοι έχουν φύγει
η Πανσέληνος η μόνη σου γιορτή.

Κι εγώ που ταξιδεύω στο σκοτάδι
γυρεύοντας ένα σου όνειρο να βρω,
στον βυθό σου έχασα τον χάρτη
και σβήνω όπως όνειρο και γω...

Χωρίς ψευδαίσθηση καμία πως θα με βρουν
πνιγμένο μες την τρέλα των καιρών.