Για ένα tango

"Πες μου", της είπε, "τι αγαπάς πιο πολύ;;"

"Τα παιδιά μου...."....

"Κι ύστερα;"...

Έκλεισε τα βλέφαρα της και γαλάζιες σκιές σκέπασαν τα ονειροπόλα μάτια της.. Χαμογέλασε.. και τα χείλη της πρόφεραν τη λέξη.. "το tango" ....

" Ti είναι για σένα το tango" ;

"Είναι ελευθερία.. έρωτας!"...

Ω ναι.. ο έρωτας είναι ένας πολύ καλός λόγος να Υπάρχεις... 

Το πρόσωπό της έλαμψε... χρειάστηκε μερικά λεπτά να επιστρέψει στη γη και να ανοίξει πάλι τα μάτια.... Κι όταν επιτέλους τα άνοιξε, του αποκάλυψαν κάτι, που ως τότε ούτε καν υποψιαζότανε. Πως ήθελε να μάθει να χορεύει .. tango. Άλλωστε γι'  αυτόν, το tango δεν ήταν πια ένας μόνο χορός…, είχε όψη και όνομα γυναίκας... Κι αφού τα μυστικά δε λέγονται... ας σκέπαζε τρυφερά τον κρυφό πόνο και τη χαρά τους, η αγκαλιά του tango...

Κάθε φορά που πατούσε στη σάλα χορού, ένα μεγάλο ρολόι, γύρναγε τους δείκτες τους προς τα πίσω... Ένα ρολόι που μέτραγε χρόνια, δεκαετίες, εποχές ολόκληρες… εποχές που περίμενες να συναντήσεις στα βιβλία ή ταινίες του σινεμά... εποχές μακρινές, ασπρόμαυρες, ή σε σέπια μαραμένου ρόδου.... φυλαγμένου σε ξύλινο κουτί, μαζί με γράμματα που δεν ανήκουν .... Σε κάθε κίνηση του δείκτη σκοτείνιαζε.... Ώσπου κι ο ίδιος γινόταν σκοτάδι...

Όταν μια ψυχή ποθήσει πολύ να ζήσει κάτι, αν δε συμβεί, επιστρέφει στη ζωή από παράπονο κι επιθυμία. Έχοντας απολέσει τη συνειδητότητα της λογικής, μαζί με όλο το βαρύ ένδυμα της προηγούμενης ζωής, νιώθει αυτή την ανάγκη ως δίψα... που αποκαλύπτεται στο αντίκρισμα της πηγής. Και τότε η ανάλαφρη ψυχή γίνεται αρχαία… καθώς συνειδητοποιεί, όχι με τη λογική που δε μπορεί να γνωρίζει, αλλά με τη καρδιά, την ανάγκη ετούτη, που τη συνδέει με ένα τελικά όχι τόσο μακρινό παρελθόν... Το σκοτάδι ήταν η δίψα του, που τον κυρίευε ολόκληρο, αναζητώντας μόνο το φως της να ξεδιψάσει. Το άγγιγμά της, την ανάσα της... Μα ώσπου να πατήσει κι Εκείνη τη πίστα, ν'  ακουμπήσει τη παλάμη της μ'  εμπιστοσύνη στη δική του και να γύρει πάνω του.., έτοιμη να τον ακολουθήσει τις προσταγές της ψυχής του...,το φως σβησμένο κι εκείνος ανύπαρκτος. Η σκιά ενός χορευτή τάνγκο, ενός χορευτή π' ακόμη δεν υπήρξε...

Τα χρόνια κύλησαν ανυπεράσπιστα ως το σήμερα. Τίποτα δε τον είχε προετοιμάσει για ό,τι ένιωσε όταν τα μάτια της συνάντησαν τα δικά του... Ύστερα όλα ήταν υποδεέστερα.. απέμεινε μόνο το φως της, κι αυτός να σιγοκαίγεται, σε ένα νοητό χορό μαζί της... Θα χρειαζότανε αρκετή υπομονή κι επιμονή, για να μπορέσει να την "οδηγήσει"  όσο όμορφα η ψυχή του ποθεί…

Κι ενώ έτσι εύκολα τα χρόνια που περάσανε τον παραδώσανε σ αυτή την προαιώνια όπως την ένιωθε μέσα του, πυρά, είχε τη βεβαιότητα πως ο χρόνος ήταν σύμμαχος… Όπως κάθε τι που αντέχει, όταν ο άνεμος του χρόνου απομάκρυνε κάθε αμφιβολία κι απόσταση, στο τέλος θα βρισκόταν όσο κοντά της χρειάζεται, για να χορέψουν τάνγκο.. Είχαν βέβαια ξαναχορέψει, μα ήταν ακόμα  ανέτοιμος να της μεταφέρει τη μαγεία που τον κυρίευε κοντά της... ήθελε να είναι ..η σωστή στιγμή... να γίνει σωστά.. έτσι καθώς πρόβαλε στη ζωή του.. σαν μέσα από όνειρο....  Άρχισε να ζει για εκείνο τον ένα χορό.. ένα ξεχωριστό τάνγκο μαζί της... μια αγκαλιά που μετά από αυτήν ο θάνατος θα ήταν αδιάφορος.. επειδή θα τον είχε νικήσει. Καθώς δε θα είχε πλέον δύναμη, να μπορεί ν' αφαιρέσει  από την ψυχή του την φωτιά της...

Εκείνη συνέχισε να μιλά... κάθε λέξη κάθε της κίνηση, έμενε χαραγμένη μέσα του όπως από διαμάντι... Την κοίταζε να μιλά, και σκεφτότανε πως ίσως δε το μάθει ποτέ... Επειδή υπάρχουν τόσες αόρατες αλυσίδες που μας τυλίγουν με το πρόσχημα της αγάπης... μα σκλαβώνουν.. Ενώ η αληθινή αγάπη δε σκλαβώνει... μα με ελεύτερη βούληση, ζητάς το χαμό σου, να εξαφανιστείς εντός της... Γιατί ακυρώνει το "εγώ" ...

Όλοι κοιτάνε τα φωτεινά άστρα καθώς διασχίζουν τον ουρανό αναζητώντας το βάραθρό τους.. Οι ονειροπόλοι κάνουν ευχές, κι οι επιστήμονες αναζητάνε τα κρυφά μηνύματα που θα τους επιτρέψει να μετρήσουνε το χρόνο, την απόσταση... να κάνουν τη γνώση, μάταια, συγκεκριμένη...

Κάθε της φωνήεντο, κάθε σίγμα ή νι, ή ρο... ένα τέτοιο άστρο. Κάθε της άστρο που έδυε στην άβυσσο της διψασμένης σκοτεινής ψυχής του... άφηνε χαραγμένα αόρατα σημάδια, από την ανατολή ως τη δύση του.... Σημάδια που μπορούν να διακρίνουν μόνο δυο άνθρωποι… εκείνος που τα αποκτά κι εκείνος που του τα χαρίζει. Χωρίς απαραίτητα να σημαίνει πως θα τα δουν κι οι δύο. .. Η αναπνοή της βροχή αστεριών… Ως αόρατη μελωδία οι διαγεγραμμένες πορείες συνέχιζαν κι όταν εκείνη σιωπούσε, υφαίνοντας με χρώμα το παρόν του, να του δίνουν υπόσταση.

Ωστόσο κατανοούσε πως το να νιώθουμε μοναδικό έναν άνθρωπο, δε μας καθιστά απαραίτητα σημαντικό για εκείνον. Γνώριζε πως η ζωή από μια ηλικία και μετά, για τους περισσότερους ανθρώπους είναι προκαθορισμένη. Αποκτάνε ρίζα οι άνθρωποι όπως τα δέντρα, ρίζα που μπλέκεται με την ρίζα από άλλα δέντρα του δάσους... και δε γίνεται να πετάξουν χωρίς να σπάσει ο κορμός ... χωρίς να προκαλέσουν και να λάβουνε πόνο. Κι ίσως ούτε τότε… Την άκουγε να μιλά, και ταξίδευε περπατώντας ατελείωτες μέρες ονείρων μα κυρίως ατέλειωτες νύχτες... από άκρη σε άκρη, στη  κυρτωμένη όπως τόξο ψυχή του.... τολμώντας να τεντώσει ως την άκρη του "ζω" τούτο το βέλος μόνο  ... να χορέψει το σκοτάδι του με το φως της. Άλλωστε κι ο ήλιος στο μεταίχμιο της μέρας ή νύχτας, ανταμώνει με τη σελήνη ... κι υπάρχει κι εκείνη η ώρα που το σκοτάδι με το φως, δε ξεχωρίζουν...

Δεν υπάρχει κανένα ρολόι στο κόσμο πιο καλοκουρδισμένο από την καρδιά. Κι όμως, κι αυτά ακόμα χαλάνε... Κι όταν χαλάσει το ρολόι της καρδιάς, χαλάει η ίδια σου η ζωή. Θυμόταν πολύ καλά, πάντοτε, το λόγο που αγάπησε το τάνγκο.. τα μάτια, την έκφρασή της... το φως... Τα λόγια και τις κινήσεις της... τη φωνή της... Μα οι ρίζες όσο κι αν δε το αποδεχότανε, δεν αφοράνε μόνο τους άλλους. Αφορούσανε κι αυτόν... Κι ας ήτανε μόνο ένας μικρός θάμνος. Γιατί δέντρο, δεν υπήρξε ποτέ του...

Κοιτούσε τα βιαστικά σύννεφα να περνάνε, ανάμεσα από τα φυλλώματα των ψηλότερών του δέντρων.. η βροχή λάσπωνε τα φυλλώματά του.. Όχι, οι φιλοδοξίες του δεν υπήρξαν μεγάλες.. Τα όνειρά του δεν ξεπερνούσανε το ύψος του... Μια αγκαλιά, ένας χορός... αυτό μόνο.. Και μια ατμόσφαιρα σα παραμύθι. Οι ρίζες ενός θάμνου ικανοποιούν πολύ εύκολα τη δίψα τους... Μπορούσε να ζήσει ακόμα και με τη πρωινή δροσιά των ματιών της. Μα όλα αυτά μοιάζουν αλλόκοτα στα ψηλά δέντρα… Κι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ψηλά δέντρα, με τις ρίζες τους να συγκρατούν τεράστιο βάρος κι η δίψα τους ξεπερνά κατά πολύ τη χαρά της πρωινής δροσιάς.

Ένα ρολόι που μετρά αντίστροφα το χρόνο, είναι πολύ πιο εύκολο να ξεχαρβαλωθεί από ένα ρολόι που κινείται όπως αποδεκτά κινούνται τα ρολόγια. Σκαλώνει σε αναμνήσεις ζωής που φανερώνεται στο φως μετά από αιώνες σιωπής. Και το χειρότερο, κουβαλώντας το θλιβερό σκοτεινό της μανδύα που στο κυμάτισμα του συνθλίβεται κάθε ψευδαίσθηση... κάνοντας την μοναξιά, μαύρο ήλιο.... Ώσπου το μεγάλο δάσος γίνεται αόρατο μες το σκοτάδι, κι οι ρίζες των δέντρων βελόνες που τρυπάνε βίαια τη γη, ξανά και πάλι, τυφλοί ράφτες που κεντάνε μ' απόγνωση την εικόνα της ευτυχίας... όπως τη διδάχτηκαν, από μικρά μικρά παιδιά, με σύνεση και λογική.

Ομολογούσε στον εαυτό του, όταν το σκοτάδι τον κυρίευε, πως αυτά τα συναισθήματα δεν ήταν ότι καλύτερο για κάποιον ενώ χορεύει... Μα λίγο πριν η καρδιά του σωπάσει, λίγο πριν γίνει κι ο ίδιος σκοτάδι, τον κυρίευε πάντοτε αυτή απελπισία… της νύχτας μέσα στη νύχτα και μιας αγκαλιάς που του λείπει… Μιας αγκαλιάς που τότε του έλειπε πιο πολύ από το χορό που έλπιζε να χορέψει κάποτε μαζί της… Κι ο τρόμος... πως ίσως κάποτε, οι πολλές ρίζες των ανθρώπων τον καταπιούν… ξεχαστεί στο ποτάμι της βοής, γι ακόμα μια ζωή... και δεν έχει πλέον ούτε καν αυτή την ανάσα ούτε την ελπίδα... της αγκαλιάς της... έστω και για να πουν καληνύχτα…. Ο τρόμος αυτός τον γκρέμιζε τότε από ουράνια ύψη σε βάθη απύθμενα. Βάθη που μόνο αληθινά μόνοι γνωρίζουν... Αυτός ο τρόμος κράταγε ευτυχώς, μια στιγμή.. όσο ένα γρήγορο τσίμπημα μιας βελόνας... κι ήταν πιο πολύ φόβος μη χάσει την ευτυχία που απρόσμενα τον επισκέφτηκε ... κι αμέσως μετά, τα μάτια της τον τραβούσαν πάλι στο φως... Κι ο μικρός θάμνος, χάρη στη δροσιά του γαλανού της, ανάσαινε, παρότι μικρός κι ασήμαντος  ευτυχισμένος...