Φτερά πεταλούδας

Όχι δεν ήταν στην Ολυμπία... θα μπορούσε να ήταν στη Ρόδο. Είχε πάει σίγουρα μια φορά για δουλειά.. Κάθισε ολόκληρη εβδομάδα.. μα δε πρόλαβε να δει άλλο από το Κάστρο, τρέχοντας πάνω κάτω, λίγες ώρες πριν το ταξίδι επιστροφής. Αλλά δεν ήταν εκείνο το ταξίδι που τις είδε.. Αν ήταν στη Ρόδο, πρέπει να είχε πάει παλιότερα... πότε όμως;; Προσπάθησε να σχηματίσει στο νου όσο πιο καθαρά την εικόνα. Λοιπόν... Υπήρχε ένα μικρό ρυάκι, ξύλινο μικρό γεφύρι, να περνάνε από πάνω του οι επισκέπτες, πέτρες, και πολλά φυλλώματα σαν τοίχος... Μα σα τα πλησίαζες, ανακάλυπτες πως δεν ήτανε φύλλα, μα πεταλούδες που μοιάζανε με φύλλα... Όταν σηκωνόντουσαν στον αέρα, έμοιαζαν με σύννεφο... καφεπράσινες πεταλούδες με κόκκινες κηλίδες... Ένα όνειρο... Μια πινακίδα απαγόρευε στους επισκέπτες να ταράζουν τις πεταλούδες.... Κι απέναντι από τα ζωντανά φυλλώματα, ένα καφενεδάκι, υπερυψωμένο, με σκεπή ξύλινη...

Για να φτάσει κάποιος σε αυτό το μέρος, έπρεπε να περάσει από ένα μακρόστενο κτίριο, σπαρμένο ολόγυρα αρχαία... ύστερα, ακολουθούσε μονοπάτι.. και πρώτα αντίκριζε φτάνοντας, το μικρό καφενείο.

Θυμάται, υπήρχε ένα παιδί.. ο γιός του; Ένα ζευγάρι που μίλαγε.. την έκπληξη με τις πεταλούδες, την έντονη συζήτηση που ακόμα βούιζε στ' αυτιά του... Λέξη δε θυμάται απ' όσα ειπώθηκαν.. αλλά την αίσθηση των λέξεων, την θυμάται καλά.. Σα κηλίδες στα πράσινα φύλλα...Στα χρώματα των πεταλούδων, με εκείνη την γλυκιά μελαγχολία που κρύβει κάθε χαρά εφήμερη. Φτεροκοπούσαν οι λέξεις χωρίς να ακούγονται, κι αυτός, θαμμένος στα χρώματα... Δε θυμάται .. αν το παιδί ήταν ο γιος του ή ο ίδιος.

Το σιγανό αλύχτισμα του σκύλου, του τρύπαγε την καρδιά. Γύρισε πλευρό.. ξαναγύρισε... έγειρε απαλά πάνω της τυλίγοντας την τρυφερά στα χέρια του.. Κοιμότανε.. θα μπορούσε να τη ρωτήσει αν ήταν ξύπνια.. μήπως θυμόταν κι εκείνη τις πεταλούδες.. αν είχαν πάει μαζί... Η αναπνοή τους συντονίστηκε.. μα δε μπορούσε να κοιμηθεί... Κι ο σκύλος να κλαίει... Με προσεχτικές κινήσεις απομακρύνθηκε, σηκώθηκε, έβρασε νερό για τσάι... Η νύχτα αυτή ήρθε για να του μιλήσει. Κι ο σκύλος, δεν έκλαιγε χωρίς λόγο... Ασέληνη νύχτα, παράξενη... 

Η καρδιά του τον τρύπησε πάλι.. Κι αυτό του έφερε σκέψεις θανάτου... Ποτέ κανείς δεν είναι αρκετά έτοιμος για να πεθάνει..   συλλογίστηκε.. Κι ακόμα... πως η ψυχή κι η πεταλούδα μοιάζουν τόσο πολύ... Κι ακόμα... πως τα φτερά της πεταλούδας μοιάζουν με τα λυγισμένα πόδια ξαπλωμένης γυναίκας.... Κοίταξε το ρολόι.. Τέσσερις και δέκα.... Σφάλισε κι άνοιξε αργά τα μάτια, ανακαλύπτοντας  πως κι αυτό, μοιάζει με τα φτερά της πεταλούδας... Η ζωή όλη, μία σύντομη πτήση... Πόσο διαρκεί μια ζωή;; Πως μπορεί να μετρηθεί πόσο έζησε κανείς; .. και τι νόημα έχει να το μετρήσεις; Χαρές λύπες, προσευχές... αγωνία.. άγχος.. θυσία... Τα όνειρα που δε θυμόμαστε είναι ζωή; Κι αυτά που θυμόμαστε μόνο κάτι; Ένα φόβο, μια λάμψη, ένα ποτάμι που τρέχει.. Το άγγιγμα, πως να χωρέσει στο χρόνο; Πιο ρολόι αντέχει να μετρά τις διαδρομές που αφήνουν τα δάκρυα; Όχι, ψιθύρισε.. η ζωή δε μετριέται.. Ζεις ή δεν ζεις....  Και στα λόγια αυτά τρόμαξε... και βυθίστηκε ξανά στις σκέψεις του...

Μπορεί τα ρολόγια να μη μετράνε τη ζωή.. παίζουν σημαντικό ρόλο όμως στη καθημερινότητά μας.. Και καθώς αφηρημένα του έριξε μια ματιά, η συνείδηση, σκάλωσε στον μικρό δείκτη. Σε λίγο θα άρχιζε να χαράζει.. Και επειδή δεν ήθελε να μιλήσει και να εξηγήσει σε κανένα γι αυτή την ανόητη αϋπνία του, θεώρησε καλό να ξαπλώσει πριν αρχίσουν να ξυπνάνε.. Κι έτσι.. έσβησε τα φώτα και επέστρεψε, εκεί που αρχίσανε όλα.. Στον κόσμο των ονείρων του, που βρίσκονται φυλαγμένα τα πιο μεγάλα μυστικά του.. ακόμα κι από τον ίδιο...

Ίσως, σκέφτηκε, να υπάρχει λόγος που δε θυμάται... Ίσως, να ήταν μια από τις πεταλούδες.. Την ώρα που ξεψυχούσε σε μια άλλη ζωή.. ή, που μόλις άρχιζε να πετάει...