Καλημέρα.. καληνύχτα..

"Μου ανήκεις" σου είπα... σκοτείνιασαν τα μάτια σου σε αυτή την σκέψη.. τα χείλη σου ρόδο μισάνοιχτο.. Δε μίλησες.. ήταν σα να έλεγες μόνο με τη πνοή σου.. " σου ανήκω" .. έδεσα τα χέρια σου στο κορμί μου... Ανάσανα τη ψυχή σου... μέθυσα από κοιλάδες σκοτεινές, σκοτεινότερες ακόμα κι από τα μάτια σου.. Ανέβηκα εκεί που οι ψηλότερες κορυφές των βουνών δε φτάνουνε, κρατώντας  εσένα ανάμεσα στα δυνατά φτερά μου.. για να  γκρεμιστούμε μαζί ως τον πιο σιωπηλό βυθό. Και λίγο πριν ξεψυχήσεις να σε ακούσω να μου λες: " αγάπα με" .. Πέταξες μαζί μου.. γκρεμίστηκες, ψυχή μου από τον παράδεισο ως την κόλαση της μοναξιάς... Εκεί που οι φλόγες τρέφονται ακατάπαυστα από τις σάρκες, όπως τα κύματα, αέναά, κατασπαράζουν τον μοναχικό βράχο... Όλα τα δέχτηκες.. όλα.. Αμίλητη.. Και γω, σεβόμενος την αξιοπρέπειά σου, δε τόλμησα να ρωτήσω " μ' αγαπάς;" ... Το πρωί, έγειρα πάνω σου, σ' ανάσανα... απαλά άφησα στο μάγουλό σου ένα τελευταίο φιλί.. Κι έφυγα.. Προτού με γνωρίσεις.. στο φως της μέρας. "Φεύγω" σου ψιθύρισα, "προτού χάσεις ότι κράτησες από μένα" ...
Στο δωμάτιο που περάσαμε τη νύχτα, υπήρχε μονάχα μία έξοδος. Μία πόρτα.. ο καθρέφτης σου... πέρασα λοιπόν από την άλλη.. και περίμενα, στωικά να με κοιτάξεις το πρωί στα μάτια.. Ίσως για να δραπετεύσω ακόμα μια φορά, ακόμα πιο μακριά από εσένα.. ακόμα μακρύτερα από εμένα.. Στο ψέμα, πως η ζωή συνεχίζεται κι ύστερα από κάθε αντίο. "Μου ανήκεις" σου είπα... κι όμως.. έφυγα μισός...  Μισός άνθρωπος, μισός άγγελος, μισό εσύ...
Γι’ αυτό σου λέω.. κάθε που θ’ ακούς "καληνύχτα" ν' απλώνεις τα χέρια λέγοντάς μου.. "καλημέρα!"