Δάκρυ

Δάκρυ σκοτεινό… γεύση ταξιδιού που πέρασε
κι ένα φιλί που έγινε γλάρος
να κεντάει στα σύννεφα το φως με τις φτερούγες του.
Ποιος τον κοιτά πια τον ουρανό να δει το μήνυμα…
που και το φως της άμμου σκέπασε,
το σκοτάδι των ματιών του… ;

Κι όταν εκείνη απομακρύνθηκε αργά από κοντά του
μόνο εκείνο το δάκρυ φαινόταν στο ημίφως…
ένα δάκρυ κόκκινο που κυλούσε στο αχνό του πρόσωπο
κόκκινο σαν το αίμα που έσταζε από την καρδιά του
κόκκινο σαν τα μαλλιά της που ανέμιζαν στον άνεμο
όπως αυτή ξεμάκραινε…

Και καθώς δε μπόρεσε να ακολουθήσει το άνεμο
που την έσπρωχνε μακριά του
έγινε δροσιά που σκέπασε τα πατήματα της νύχτας...
Με μάτια κλειστά, σφραγισμένο στόμα, χωρίς ν' ακούει,
χάθηκε ακολουθώντας τη νύχτα μέσα του…
Το πρόσωπό του αχνό… θαμπό στο πρώτο της αυγής φως
στου ήλιου τις αιχμηρές αχτίδες… σκόρπισε....

Και κείνο το δάκρυ… ροδοπέταλο
που το πήρε ο άνεμος απαλά
και το ‘μπλεξε στα κόκκινα μαλλιά της
να τη φυλάει σαν φυλαχτό
όταν αυτή κοιμάται…

Κι έτσι συνέχισε όμορφη όπως πάντα… Υπέροχη...
το ταξίδι της στη Ζωή...

---------------------------------
Νάντια Κωνστάντου
Νικόλας Παπανικολόπουλος