Αστροφωτισμένη

Ήσουν τόσο όμορφη..... δεν είδα καθαρά το πρόσωπό σου. Λάμπανε όμως τα χείλη σου, κάτω από το φως των άστρων.. και τα μάτια σου... δυο γαλάζια φεγγάρια που μου καίγανε την καρδιά.. Μία έλλειψη ονείρου η μορφή σου... σα την ημισέληνο που κρέμεται στο λαιμό σου... και κει στο βάθος, πάνω από την καρδιά σου, να λάμπει ένα ξεχασμένο φιλί.. Που λαχτάρησα κάποτε να σου δώσω..

Πλησίασα... κοντά και έσκυψα στο πρόσωπό σου...αλλά ακόμα δεν μπορούσα να το δω...χάιδεψα το μάγουλο σου και τότε αισθάνθηκα το δάκρυ σου...σε ρώτησα γιατί κλαις μα δεν απάντησες… έσκυψες ελαφρά το κεφάλι... Ακούμπησα το δικό μου στο δικό σου. Σε σκέπασα με τα χέρια μου κρατώντας σε έτσι, σιωπηλά, για λίγο... Το χέρι σου γύρεψε το δικό μου... η ανάσα σου στάθηκε... Ένιωσα την καρδιά σου να χτυπά πιο δυνατά. Και τότε, το ομολόγησες... χωρίς να με κοιτάς...  χωρίς να κομπιάσεις: «Θέλω να χωρίσουμε…. Ναι δεν γίνεται αλλιώς....δεν γίνεται....καλυτέρα μην με φιλήσεις....γιατί τότε δεν θα υπάρξει γυρισμός....αφού το ξέρουμε και οι δυο ότι μαζί δεν θα μπορέσουμε να είμαστε ποτέ....θα συναντιόμαστε μόνο στα όνειρά μας....και όταν έχει φεγγάρι πάντα θα σε θυμάμαι και θα σε αναζητώ.... καλυτέρα έτσι....ίσως να πονέσουμε λιγότερο.... ίσως θα έχουμε λιγότερα να θυμόμαστε…. αν όλα ήταν αλλιώς....ίσως....»

Ήθελα να της πω... «Μείνε... δεν θα αντέξω χωρίς εσένα.. Ξεριζώνεται η  καρδιά μου... άδεια είναι όλα»… μα το βρήκα τόσο εγωιστικό.  Ίσως πάλι, θα έπρεπε να φανώ εγωιστής. να μην την χάσω.. και σε όλη αυτή την πάλη, δεν έλεγα τίποτα..

«Δεν έχεις τίποτα να πεις; να φωνάξεις; να με βρίσεις; κάτι;» ... Σιωπή.. οι λέξεις πνιγόντουσαν  πριν φτάσουν στα χείλη.. Τόσες  σκέψεις.. τόσα πράματα να πω.. «Σ αγαπώ!.. μείνε..»  Μα τίποτα... Στο τέλος μόνο, είπα: «Έχεις απόλυτο δίκιο.. καλύτερα τώρα παρά μετά. Αν αυτό θες, αυτό θέλω»...Με κοίταξε παγωμένη.. χαμογέλασε... Σχεδόν δάκρυσε χαμογελώντας.. Ύστερα τίναξε το κορμί της, σα να τίναζε από πάνω της κάτι εντελώς ξένο, σηκώθηκε και στάθηκε εμπρός στο παράθυρο. Τι τεράστιο φεγγάρι! ... Απόρησα, αν αυτό κοιτούσε, ή βαθιά μέσα της... Έτρεμε το κορμί της... κι ένιωθα όπως αν στεκόμουνα εμπρός σε ένα γκρεμό...  την άκουσα πάλι να μιλά.. Η φωνή της μόλις ακουγότανε..  «Πάντα θα σε σκέπτομαι πάντα θα σε θέλω....κάποτε θα με ευγνωμονείς που

σου ζητώ να μην ξανασυναντηθούμε....το πάθος δεν καταλήγει πουθενά… και οι αδιέξοδες σχέσεις.. είναι καταδικασμένο αυτό που θέλουμε να ζήσουμε πριν γίνει… κράτα το βλέμμα στα μάτια μου....την φλόγα και δεν θα με ξεχάσεις....»

«Ξἐρω πολλές αδιέξοδες σχέσεις χωρίς πάθος» .. ήθελα να της πω.. «Το πάθος είναι η ζωή...» ... Μα οι άνθρωποι είναι δέντρα, γεμάτα ρίζες...  Πως να σπάσεις τις ρίζες σου χωρίς να πληγώσεις τον άλλον; Μάνα είναι πάνω από όλα.. ύστερα γυναίκα.. Ύστερα το Πάθος. Για μας τους άντρες δεν είναι έτσι.. Μα για εκείνη το μαρτύριο αφόρητο. «Μίλησες για πάθος...  όμως εσύ πρώτη μίλησες γι αγάπη.. γιατί; ...»

«Δεν υπάρχει γιατί....μην ψάχνεις....καλυτέρα να φύγουμε χωρίς να πούμε τίποτα άλλο…»

Κι ωστόσο έτρεμε... Ένιωθα όλη τη δύναμή μου πάνω της.. Την δύναμή μου,  που της επέτρεπα να αποτινάξει.... Το ήθελα αυτό; να τελειώσουνε όλα εδώ; όχι.. Σίγουρα όχι... «Καληνύχτα» της είπα... χωρίς να γυρίσω να την δω.. άλλωστε εκείνη κοίταζε από ώρα μόνο την Πανσέληνο. Βγήκα από το δωμάτιο, έκλεισα την πόρτα απαλά... Κι έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα..

Τα περισσότερα σπίτια είχανε πια κλειστά τα φώτα.. οι δρόμοι έρημοι.. Και  γω πιο έρημος ακόμη. Σήκωσα το βλέμμα στον ουρανό και κοίταξα το φεγγάρι που καιγόταν στα μάτια της.. Με έρωτα κι απελπισία.. «καληνύχτα!» Του ψιθύρισα τρυφερά.. και συνέχισα, χωρίς βιασύνη το δρόμο μου…

Νικόλας Παπανικολόπουλος και Maria Veleri   ( συν + γραφή )