νεράιδες

Η μελαγχολία φτιάχνει τις πιο όμορφες γέφυρες..  χτισμένες με το ασήμι της καρδιάς και του φεγγαριού,  τόσο δυνατές μέσα στην αυθεντικότητά τους, τόσο εύθραυστες στα λάθος βήματα που θα τολμήσουνε να τις βαδίσουν… Από την καρδιά ως το φεγγάρι κι από το φεγγάρι μέχρι μια άλλη καρδιά.. Τόσες γέφυρες, οι περισσότερες προορισμένες να μην πατηθούνε ποτέ, όχι τόσο από ατολμία, όσο από την φύση της θλίψης που τις έχτισε…
Ασφαλής προορισμός σχεδόν πάντοτε τα άστρα, αφετηρία η θάλασσα. Προορισμός μόνο το φως άνευ ενδυμάτων, σάρκας, άλλον γήινο θάνατο. Ταξίδι μόνο.. που τις πιο πολλές φορές τελειώνει εκεί που αρχίζει, στην φαντασία της Μοναξιάς, κοιτώντας την θάλασσα, τον ουρανό, ίσως την Σελήνη.
Γέφυρες απάτητες, πολεμίστρες ονείρων που πάνω τους κρέμονται ατημέλητες νεράιδες στοιχειωμένες από την απουσία,  φίλων κι εχθρών. Άστρα τα μάτια τους φέγγουνε ως την θάλασσα, καθώς εκείνη αεικίνητη έχοντας σκεπάσει ανθρώπους και πόλεις, γυρεύει ακατάπαυστα τρόπο να  χωρέσει στην αγκαλιά της τις νεράιδες.