σκεψεις

Είναι τόσο μάταιος αυτός ο κόσμος, ώστε γίνεται ανάγκη το να κλέβω χρόνο, απλώς για να παίζω με τα βότσαλα δίπλα στο κύμα. ( Πόσο παράλογο το να χρειάζεται να κλέψω χρόνο από τον κλέφτη χρόνο… )
Κάποια βότσαλα, φωτιά είναι που πάγωσε, κι άλλα πετρώματα σε απίθανους χρωματικούς συνδυασμούς, εξαρτώμενους από την ποικιλία της οργανικής ύλης, πάνω στην οποία βασίστηκαν. Κοιτώ τον Κορινθιακό και σκέφτομαι, πόσα ζώα, πόσα φυτά, πόσοι άνθρωποι, πόσοι σεισμοί και μεταμορφώσεις του μανδύα συντέλεσαν  στο να δημιουργηθεί κάθε μικρή πέτρα, που πάνω της πατάω; Η υστεροφημία της ζωής είναι υπερεκτιμημένη. Ο χρόνος που ξοδεύουμε από την ζωή σε πράματα που ελάχιστη σχέση έχουνε με την ίδια την ζωή, ως γρανάζια ενός κοινωνικού μηχανισμού που ολοένα απομακρύνεται από τον άνθρωπο και μας αντιμετωπίζει ως εξαρτήματα υποδεέστερα από τον ίδιο αυτόν μηχανισμό, είναι  μάταια ξοδεμένος. Το καθήκον απέναντι σε οτιδήποτε άλλο πέρα από την ίδια την ζωή είναι ανήθικο και δεν προκύπτει από κανέναν φυσικό νόμο. Δεν είναι άλλο από επινόημα εκείνων, που θεωρούνε τον εαυτό τους σημαντικότερο από τους άλλους. Συν τον χρόνο, και καθώς η μια γενναιά διαδέχεται την άλλη, αυτό που στην αρχή διαφύλαττε η εξουσία του φόβου, τα παραπάνω δικαιώματα κάποιων σε βάρος των υπολοίπων, έγινε θεσμός, νόμος, αξία. Με αποτέλεσμα να φτάσουμε σε μια εποχή που, ο συνάνθρωπος κυνηγιέται σαν το άγριο θηρίο, χάνει τη δουλειά του, το σπίτι, το δικαίωμα στην μόρφωση και την περίθαλψη, αρρωσταίνει,  πεθαίνει… κι όλα αυτά δεν είναι παρά στατιστικά στοιχεία.  Και καθώς απαξιώνεται η ζωή, απορούμε γιατί ο απαξιωμένος έκλεψε, σκότωσε, απαξίωσε. Δεν απορούμε όμως για την απαξίωση της ζωής από συνάνθρωπους εργοδότες, πολιτικούς, συνάδελφους που θέλουνε να χτίσουνε καριέρα ακολουθώντας όλους εκείνους τους νόμους και τις αξίες που αντιμάχονται την ιερότητα της ζωής.
Ο ένστολος που υπερασπίζεται την ειρήνη, την οικογένειά του και τους φίλους του, είναι ήρωας. Ήρωα όμως αποκαλούμαι κι εκείνον που θυσίασε την ζωή του, όχι για τις ίδιες αυτές αξίες, αλλά υπηρετώντας τυφλά το σύστημα. Ίσως να είχε γνώση του μάταιου της θυσίας του, όμως η στολή που φορά τον υποχρεώνει να πολεμήσει ακόμα και σε έναν επεκτατικό πόλεμο, ακόμα κι απέναντι σε αδύναμους και κατατρεγμένους, ακόμα κι αν ατομικά βλέπει το άδικο και διαφωνεί. Γιατί φορώντας την στολή παύει να ανήκει στον εαυτό του και είναι απλώς ένα γρανάζι, που το γυρίζει η μηχανή κατά την δική της θέληση και σκοπό. Δεν είναι τυχαίο που καθολικά η κραταιά εξουσία αντιμετωπίζει ως υπέρτατο εχθρό όσους σκέφτονται  παράγοντας κριτική και ιδέες που θίγουν τα συμφέροντά τους.  Υπάρχει βαθύτατο θέμα φυσικής νομιμότητας κάθε που αποκαλούμαι ένα τέτοιο μη ανθρωποκεντρικό σύστημα «δημοκρατικό». Όταν ένας άνθρωπος δεν ανήκει στον εαυτό του, κι ακόμα και στις περιπτώσεις εκείνες που έχει εργασία αδυνατεί να συντηρήσει την οικογένεια και τον εαυτό του, να σχεδιάσει, να ονειρευτεί, να δημιουργήσει, τότε δημοκρατία δεν υπάρχει, μία τέτοια κοινωνία, είναι δημιούργημα του «διαβόλου». Με λίγα λόγια μας έχει πάρει και μας έχει σηκώσει από καιρό!...
Ας μην επιτρέψουμε στην πλάνη τούτη να μας καταβροχθίσει. Η ζωή είναι μικρή και δεν αντέχει μακροχρόνιους σχεδιασμούς… συμβαίνει στο παρόν κι ανήκει στο παρόν, μας ανήκει, αν κατορθώνουμε να κλέβουμε τον κλέφτη, όσο πιο πολύ μπορούμε, και να ζούμε το μόνο που θα έχουμε ή είχαμε ποτέ: Την ζωή μας.