σκέψεις

"Αν μπορούσανε κάποια στιγμή, να μιλήσουνε τα βόδια μεταξύ τους, την ίδια στιγμή θα κλείνανε όλα τα σφαγεία" είχε γράψει ο Μπρεχτ...

Όμοια, αν μπορούσε να νιώσει ο ένας άνθρωπος τον άλλον, να τον κατανοήσει όχι σαν κάποιον άλλο μα σαν προέκταση του ίδιου του εαυτού του, ως κομμάτι από την σάρκα του και το πνεύμα του, την ίδια στιγμή θα καταργούσαμε τον θάνατο. Δεν μιλώ για τον φυσικό θάνατο που συμβαίνει, με τον ίδιο τρόπο που τα φύλλα κιτρινίζουνε και πέφτουνε, τροφή στα άνθη της επερχόμενης Άνοιξης, αλλά για τους πολλούς "μικρούς" θανάτους που συμβαίνουνε καθημερινά, συχνά καταργώντας ακόμα και την ισχύ του φόβου του μεγάλου θανάτου.

Κάποτε η αλήθεια ήτανε μία μόνο, απέραντη ως ουρανός, ένας καθρέφτης που μέσα της μπορούσε ο καθένας να δει όλη την εικόνα και ομορφιά του κόσμου. Μα κάποτε ο καθρέφτης αυτός έσπασε, και βροχή τα κομμάτια του σκορπίσανε. Κι από τότε, μάταια, όποιος βρίσκει ένα κομμάτι του νομίζει πως βρήκε την αλήθεια, την εικόνα εκείνου του όμορφου σπουδαίου κόσμου. Μα όσο υπάρχουνε ραγισμένες καρδιές, όσο περισσότερες ραγίζουν, σε τόσα περισσότερα κομμάτια ο καθρέφτης θα ραγίζει και θα σπάει: αυτή είναι η κατάρα του. Κανένα από τα κομμάτια μόνο του δεν μπορεί να πλησιάσει την αλήθεια..

Μα ίσως πάλι, πλανεμένα μιλώ. Ποιος ξέρει, αν μέσα στην νομοτέλεια του ενός, του μόνου, που ορίζει το σύννεφο και το φεγγάρι του, όχι την αρχή μα οπωσδήποτε το τέλος, αν η εικόνα του κόσμου, είναι ολοκληρωμένη και όμορφη, την ύστατη εκείνη στιγμή