Στο κομοδίνο στολισμένη φωτογραφία ενός άλλου κοριτσιού: νεότερο, πιο ξένοιαστο,
λιγότερο χαμένο. «Φταίει ο χρόνος που όλα τα φθίνει; Η συνήθεια; Οι αυστηρές
φόρμες των ρόλων που πετσοκόβουν ό,τι περισσεύει, καταστώντας ανάπηρη την ψυχή;»…
«Ποια αθόρυβη βία υποδουλώνει τους ανθρώπους στον δρόμο της καταστροφής τους;»
Την εξαντλούσε να σκέφτεται, να αποτιμά… «Είναι αδιάφορο…» Σαν καλοπρογραμματισμένο ρομποτάκι έκανε όσα έπρεπε να κάνει για να μην διασαλευτεί η ημέρα εκείνων, που ανυποψίαστοι κι ακόμα αθώοι, ατενίζουνε το μέλλον με αισιοδοξία κι αγάπη για την ζωή! «Σε μια μητέρα αυτός είναι ο πιο σημαντικός της ρόλος: να έχει προτεραιότητα το καλό των παιδιών της».
Στο αριστερό της πόδι κουλουριασμένη η ουρά ενός φιδιού.. το κεφάλι βαθιά χωμένο στα σωθικά της, αργοδαγκώνει το συκώτι, την σπλήνα, την καρδιά, στάζοντας που και που καυτερό φαρμάκι. Ποτέ αρκετό να σκοτώσει, λες και το απολαμβάνει να σαπίζει αργά αργά το θύμα του. Μισή νεκρή μισή ζωντανή, σφίγγει τα χείλη και χαμογελά, όταν οφείλει να χαμογελάσει. Μα στην πραγματικότητα η πηγή των δονήσεων, οι χορδές της ψυχής της, ξεκούρδιστες είναι κι ανίσχυρες να παράγουν οποιοδήποτε ήχο, ούτε λυγμό. Κατά πόσο λοιπόν, την μουσική που χρειάζεται ένα χαμόγελο, για να υπάρξει.
Σαν τις παλιές ελαιογραφίες η μορφή της. Μαντεύεις πόσο όμορφη ήτανε κάποτε, πόσο εκθαμβωτική, κοιτώντας προσεχτικά πίσω από την ραγισμένη θαμπάδα του λαδιού και τα σκοτεινιασμένα χρώματα. Σαν εικόνισμα στέκει, τόσο προσεκτικά τηρώντας τον ρόλο της, που ξεχνά πως υπήρξε γυναίκα, και κοντά σε αυτήν το ξεχνάνε και όλοι γύρω της… Κι αν κάποτε απρόβλεπτα σκιρτήσει μέσα της, σαν τρομαγμένη παιδούλα λαχανιάζει τρέχοντας από τρόμο κι αφέλεια, όλο πιο βαθιά στο δάσος που ζούνε οι λύκοι. Κρύβεται μέσα στον τρόμο της και γίνεται αυτός ο πιο μεγάλος της τρόμος, που με ξόρκι την ίδια της την ζωή, πολεμάει.
«Η βασίλισσα δεν είναι πλέον βασίλισσα, σε άλλον από τα ίδια της τα παιδιά…»
Τυλίγεται όπως το φίδι στο πόδι της, στις ευχές τους, στο μέλλον τους, στις μικρές χαρές της ζωής τους, κι όταν το αντιλαμβάνεται πως αυτό κάνει, υποφέρει επειδή νιώθει πως απέτυχε στον μόνο ρόλο που της απέμεινε. Διπλά νιώθει ένοχη… κι ολοένα γίνεται πιο αόρατη, να μη την κοιτά, το κορίτσι στην κορνίζα του κομοδίνου.
Την εξαντλούσε να σκέφτεται, να αποτιμά… «Είναι αδιάφορο…» Σαν καλοπρογραμματισμένο ρομποτάκι έκανε όσα έπρεπε να κάνει για να μην διασαλευτεί η ημέρα εκείνων, που ανυποψίαστοι κι ακόμα αθώοι, ατενίζουνε το μέλλον με αισιοδοξία κι αγάπη για την ζωή! «Σε μια μητέρα αυτός είναι ο πιο σημαντικός της ρόλος: να έχει προτεραιότητα το καλό των παιδιών της».
Στο αριστερό της πόδι κουλουριασμένη η ουρά ενός φιδιού.. το κεφάλι βαθιά χωμένο στα σωθικά της, αργοδαγκώνει το συκώτι, την σπλήνα, την καρδιά, στάζοντας που και που καυτερό φαρμάκι. Ποτέ αρκετό να σκοτώσει, λες και το απολαμβάνει να σαπίζει αργά αργά το θύμα του. Μισή νεκρή μισή ζωντανή, σφίγγει τα χείλη και χαμογελά, όταν οφείλει να χαμογελάσει. Μα στην πραγματικότητα η πηγή των δονήσεων, οι χορδές της ψυχής της, ξεκούρδιστες είναι κι ανίσχυρες να παράγουν οποιοδήποτε ήχο, ούτε λυγμό. Κατά πόσο λοιπόν, την μουσική που χρειάζεται ένα χαμόγελο, για να υπάρξει.
Σαν τις παλιές ελαιογραφίες η μορφή της. Μαντεύεις πόσο όμορφη ήτανε κάποτε, πόσο εκθαμβωτική, κοιτώντας προσεχτικά πίσω από την ραγισμένη θαμπάδα του λαδιού και τα σκοτεινιασμένα χρώματα. Σαν εικόνισμα στέκει, τόσο προσεκτικά τηρώντας τον ρόλο της, που ξεχνά πως υπήρξε γυναίκα, και κοντά σε αυτήν το ξεχνάνε και όλοι γύρω της… Κι αν κάποτε απρόβλεπτα σκιρτήσει μέσα της, σαν τρομαγμένη παιδούλα λαχανιάζει τρέχοντας από τρόμο κι αφέλεια, όλο πιο βαθιά στο δάσος που ζούνε οι λύκοι. Κρύβεται μέσα στον τρόμο της και γίνεται αυτός ο πιο μεγάλος της τρόμος, που με ξόρκι την ίδια της την ζωή, πολεμάει.
«Η βασίλισσα δεν είναι πλέον βασίλισσα, σε άλλον από τα ίδια της τα παιδιά…»
Τυλίγεται όπως το φίδι στο πόδι της, στις ευχές τους, στο μέλλον τους, στις μικρές χαρές της ζωής τους, κι όταν το αντιλαμβάνεται πως αυτό κάνει, υποφέρει επειδή νιώθει πως απέτυχε στον μόνο ρόλο που της απέμεινε. Διπλά νιώθει ένοχη… κι ολοένα γίνεται πιο αόρατη, να μη την κοιτά, το κορίτσι στην κορνίζα του κομοδίνου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου