σκέψεις..

Άνθρωποι θεατές.. που κοιτούν την ζωή των άλλων από το παράθυρο, τη μελετάνε, σχολιάζουν σκέφτονται.. ή απλώς κοιτάνε... Όμοια όπως αφηρημένα θα κοιτάγανε τους δείκτες ενός ρολογιού, ή να ανεβαίνει ο καπνός ενός τσιγάρου. Όπως θα κοιτούσανε μια ηλιόλουστη ή βροχερή μέρα μέσα από το παράθυρό τους.
«Γιατί να μην είμαι εκεί;», θα σκεφτούνε κάποια στιγμή.. «ευτυχώς που δεν είμαι» κάποιαν άλλη. Χωρίς το διαχωριστικό τζάμι, σπάνια ή ποτέ δε θα κοιτούσανε τον άλλο τόσο βαθιά και τόση ώρα στα μάτια, το κορμί, τις κινήσεις.. Γιατί θα νιώθανε γυμνοί εμπρός στο βλέμμα του άλλου, γυμνοί απέναντι στις επιθυμίες τους, και τις αποτυχίες για όσα δεν τόλμησαν.
«Οι άνθρωποι είναι πτηνά σε χρυσό κλουβί». « Άγγελοι» ή «δαίμονες» θα πει κάποιος άλλος. «Η ζωή είναι ποτάμι» , «βροχή», «βυθός», «Ουρανός» ή «άστρο»... «Ένα λουλούδι!» θα πει μια γυναίκα σαράντα ετών ερωτευμένη ακόμα μια φορά, νιώθοντας τα στοιχειά της φύσης να διαποτίζουν το άρωμά της, θέλοντας να έλξει τον εραστή όπως μια πεταλούδα, απόλυτα βέβαιη,  πως από το χέρι που τόσο πόθησε θα κοπεί και θα μαραζώσει.
Ένας γέρος κοιτά, με καμάρι τα παιδιά που με τη λαχτάρα και την υπερβολή τους, κάνουν έξω φρενών τα δικά του παιδιά, όπως κι εκείνα κάνανε έξω φρενών κάποτε αυτόν. «Ο κόσμος ανήκει στα παιδιά», σκέφτεται.. και λυπάται.. λυπάται τόσο πολύ για όλα τα παλαιά του λάθη, για όσα έχασε κι έκανε τα παιδιά του να χάσουν. Για τον κόσμο που παράδωσε στα παιδιά..
   «Έλα να παίξουμε», λέει ένα παιδί σε ένα άλλο... Χωρίς σκέψη ή φιλοσοφική διάθεση, αρχίζουν απλώς να παίζουνε.. Όλος ο κόσμος των μεγάλων χτίζεται άξαφνα και με τόση ευκολία από την αρχή.  Κάποια στιγμή, το ένα παιδί λέει πως δίψασε... το άλλο το κοιτά και ρωτά με σοβαρότητα: «στ' αλήθεια ή στα ψέματα;» ..