Η δοκιμασία της Αγάπης

Εκεί που κοιμούνται τα όνειρα

μπορείς να περπατήσεις μόνο ξυπόλητος
με την ψυχή στις πατούσες.
Δακρύζουνε τα όνειρα σαν σε θυμούνται..
Δακρύζουνε σα να είσαι «εσύ», αφού εσύ,
έπαψες να δακρύζεις για ζωντανούς
και δακρύζεις μονάχα για πεθαμένους.

Αν μπορούσες να δεις, να αφεθείς να νιώσεις
περισσότερα από το γαργάλημα στις πατούσες,
θα γινόσουνα μάρτυρας ενός άναρχου κόσμου
όπου το απίθανο ζευγαρώνει με το πιθανό
στην φωτιά του πάθους της ύπαρξης.
Ποτάμια λύπης ανταμώνουνε και γίνονται ένα
σε υπόγειες θάλασσες ευτυχίας,
όπου ο ήλιος δεν δύει και δεν ανατέλλει ποτέ.
Φορά μαύρο μαργαριτάρι την Σελήνη κατάστηθα.
Την αποκαλεί «καρδιά μου!», τον αποκαλεί «Φως!»
Κρυμμένοι ο ένας μέσα στον άλλον, στην σιωπή του βυθού,
έχουν για κάστρο της Αγάπης τους ένα όστρακο
που απρόσεχτα προσπερνάνε οι λέξεις ωσάν ψαράκια,
αόρατο στη νόηση του «εγώ», τυλιγμένο βαθύ σκοτάδι.

Είναι το ίδιο απόρθητο κάστρο που είδες στα μάτια της,
το ίδιο σκοτάδι που φορά η ψυχή της
κρύβοντας την είσοδο και την ευτυχία κι από τους δυο…
Οι λέξεις δεν έχουνε το κλειδί, οι λιακάδες του νου
σειρήνες που θέλουνε να σε πνίξουν με τα φιλιά τους,
μακριά από ότι αγάπησες, πόθησες, είσαι.
Μακριά από εκεί που κρύβεται αληθινά το φως, το «Φως σου!»
Μόνο βαδίζοντας ολοένα βαθύτερα στο σκοτάδι,
μπορείς να φτάσεις στο φως… Είναι η δοκιμασία της αγάπης.