Τριαντάφυλλα

   Τριαντάφυλλα στο στόμα, κυλάει το αίμα από φιλί σε φιλί, από στόμα σε στόμα. Βάζει τελεία το σκοτάδι. Όχι, φυσικά και δεν είναι τέλειο ούτε το σκοτάδι, κανείς δεν είναι τέλειος. Πολλές οι χαραμάδες, οι σκέψεις, οι τύψεις… τα φωνήεντα. Μετά από λίγο παράταιρα μοιάζουνε όλα και η γλυκιά μέθη δίνει τη θέση της σε δίνη. Μία δίνη που άλλοτε σε ανεβάζει ψηλά χωρίς δίχτυ ασφαλείας κι άλλοτε σε τραβά στον πάτο.. μα κι αυτός ατελής. Πάντα υπάρχει χώρος να πέσεις πιο χαμηλά. Κι έτσι οι πιο συνειδητοποιημένοι απλώς αφήνονται κι απολαμβάνουνε την ροή των πραγμάτων. Απολαμβάνουνε αυτό που δεν μπορούνε να αλλάξουνε: τη φθορά. Κι εν τέλη κατορθώνουνε, οι πιο τολμηροί από αυτούς να βρούνε κάποια κομμάτια από τις σάρκες τους..  Τα κάνουνε παπούτσια, τοτέμ, καμβά ζωγραφικής… κι ενίοτε τα χαράζουνε και τα κόβουνε σε ακόμα μικρότερα κομματάκια. Τα βάζουνε στη σειρά, ανασύροντας από την μνήμη και την τριβή τους με τον κόσμο, όσων γνωρίσανε, κι άλλα μικρά κομματάκια. Τα ταιριάζουνε ακούγοντας μουσική και ήχους από νύχια που σπάζουνε στη προσπάθεια να κρατηθούνε από κάπου, σα να είναι μέρος ενός παζλ… Κι αναζητάνε στη θλιβερή σύνθεση την εικόνα του όλου, προσπαθώντας να προσδιορίσουνε το στίγμα τους… Το παράξενο είναι, πως τελικά όλο αυτό αποδίδει… Κι από εκείνους που γυμνωθήκανε, ξεσχιστήκανε, ματώσανε, γίνανε κομμάτια, προκύπτουν οι πιο όμορφες αλήθειες, παρότι με τον πλέον φρικιαστικά μαρτυρικό τρόπο. Γιατί μόνο όσοι κομματιάσανε την εικόνα τους και χάσανε τον εαυτό τους, έχουνε τρόπο και δύναμη αναδημιουργώντας απ’ ότι απέμεινε από τα λαμπερά ψέματα, τις μαραμένες προσδοκίες, τις γνώσεις με τις οποίες ανατραφήκανε, μόνο αυτοί, κρατώντας εκείνο που άντεξε, που μοιράστηκαν, που κέρδισαν χάνοντας κάθε πλάνη, μπορούνε να δούνε και να νιώσουνε αληθινά, την μεγάλη εικόνα του κόσμου μέσα τους, και το αντίστροφο.