σκέψεις

Είναι στ’ αλήθεια ο πιο καλός γιατρός ο χρόνος; Ή είναι η άρνηση του εαυτού μας, που μας κάνει να αποστασιοποιηθούμε το πόνο; Εννοώ.. οι μέρες που περνάνε, μήπως είναι φτυαριές χώμα που μας κάνουνε λιγότερο ψηλά να κοιτάμε, μας κάνει ένα με το χώμα; Θεραπεύει ο χρόνος, ή μας κάνει λιγότερους; Λιγότερο ονειροπόλους, λιγότερο διεκδικητές, με λιγότερα αντανακλαστικά στα συναισθήματά… Όπως ζωγραφιά που ξέβαψε στη βροχή κι από τα πολλά της χρώματα απομείνανε αχνές γραμμές... ;