Τους εμπιστεύθηκες....
και τα χαμόγελα χαθήκαν.
Διπλώθηκαν μαζί με τα σεντόνια
καθώς μια τάξη έμπαινε στην αταξία.
Ίχνος σκόνης δεν έπρεπε,
όλα στολισμένα, όλα όμορφα
σε σειρά σωστή.
Και...
Το χαμόγελο του παιδιού έσβησε
τα μάτια σκοτεινιάσαν,
το ροζ φουστάνι του κόκκινο μοιάζει
στο χλωμιασμένο ανήλιαγο δέρμα του.
Τα λουλούδια στη βεράντα ανθίσαν,
μα τα λουλούδια της ψυχής απότιστα μείναν.
Το παιχνίδι, ψηλά, τακτοποιημένο.
Και το γόνατο που δε μάτωσε, πονά
16 σχόλια:
Καλημέρα Νικόλα!
Σιωπώ!Απλά σιωπώ.
ayto kati mou thimizei:):)
to sxolio mou sayto sto exw hdh anakoinwsei:):)
Τι όμορφα που γράφεις.....Πόσο αγγίζεις το εσωτερικό της ψυχής μου!!!!ΜΠΡΑΒΟ
Για κάθε χαμόγελο που σβήνει, τραβιέται η ζωή ένα βήμα πίσω.
Νικόλα,
καλησπέρα.
Ιωάννα :)) :)) Μου αρκεί που είσαι εδώ! :))
Ελένη ναι! Το ξέρω! Ευχαριστώ! :)) Και για το σχόλιο, και για την έμπνευση! :)
Liaki, είναι όμορφο να σε νιώθουν! Ευχαριστώ! :))
Βάσια, ίσως το μόνο που προχωράει συνέχεια μπροστά, είναι η ζωή... Θα μας σύρει ή θα την σύρουμε.... Ενίοτε, βαδίζουμε και μαζί! :)) :)) Καλησπέρα!
Πήρες τις σκέψεις μου και τις διατύπωσες υπέροχα...!
Κείνο το παιδί, χάθηκε.
Μαζί με το χαμόγελο.
Το ροζ φουστάνι του, η αθωότητα
που μάτωσε στο "αντίο" της.
Κείνο το γόνατο, πάντα θα περιμένει την εκδορά που στο πέρασμα του χρόνου κάτι θα θυμίζει.. από εμπιστοσύνη.
Πανέμορφο Νικόλα!
Καλό βράδυ να έχεις!
Meltemi χαίρομαι που βρίσκεις ταύτιση στις σκέψεις σου με το ποίημα :)) :))
Καλό βράδυ να έχεις! :))
Ηλιαχτίδα, τι όμορφη ανάγνωση που του έκανες! :)) Ευχαριστώ!`:)) :)) Καληνύχτα!
ΠΟλύ όμορφο κομμάτι Νίκο, υπέροχο...Ένα παιδί που δεν του επιτρέπουν να παίξει, να περάσει την παιδική ηλικία φυσιολογικά, και να ενηλικιωθεί στην ώρα του...
Σκληρά λόγια με ποιητική απόδοση...
Καλό σου βράδυ Νικόλα..
τρυφερές λέξεις
συναισθήματα
και ήσυχα πατάς!
νότα ευαισθησίας
Καλό σου βράδυ, Νίκο.
Θλιμμένοι και πικροί μα τόσο ευαίσθητοι στίχοι!
"Το χαμόγελο του παιδιού έσβησε
τα μάτια σκοτεινιάσαν".
Είναι το μόνο πράγμα στη ζήση που δεν αντέχεται Νικόλα! Ποτέ δεν πρέπει να σβήνει το χαμόγελο ενός παιδιού! Γιατί τότε σβήνει ο κόσμος γύρω μας!
Καλό Σ/Κ.
ΚαληΜέρα Νικόλα!
Πόσο όμορφο κείμενο!!!
Να είσαι καλά!!
"...αυτή στρίφωνε καημούς και εγω καρφίτσωνα
δάκρυα στα γκρί γόνατα..
μπαλώματα, τα λέγαμε τότε ,
φτώχειας σύνδρομο ή μήπως είχαμε κάνει λάθος:
Γιατι απ’οτι θυμάμαι εκείνα τα γόνατα
Πάντα μες στο αίμα ήταν.
τ’άτιμα δεν χόρταιναν λακούβες να καταπίνουν..."
καλημέρα νίκο...
όποιος δεν ματώσει
ζωή δεν μπορεί ν'ανταμώσει...
Ένας πόνος βουβός,
μαραμένα λουλούδια
ριγμένα στο έδαφος...
παγωμένα τα μονοπάτια
της ψυχής ζητούν της
Άνοιξης τραγούδι να ηχήσει,
κι ένα παιδικό χαμόγελο..
αγωνίζεται να επιβιώσει
να αντλήσει χρώματα..
κι όταν στα μάτια σε κοιτά
δυο πελώριους ήλιους αντικρίζεις!
Κι όταν το χέρι.. σου απλώνει
νιώθεις πιο αδύναμος από φύλλο!!
Τι να του πείς;
Η ζωή πονά... κι αιμοραγεί..
Πάντα ευαίσθητος..Νικόλα,
τρυφερά τα λόγια σου και
πονεμένα! :)
Καλημέρα και καλό Σ/Κ**
:))
Αρτάνη, σε ευχαριστώ που περνάς, και με σκέφτεσαι! :)) Καλό απόγευμα να έχεις! :))
Δημήτρη, ευχαριστώ για τα ζεστά σου λόγια! Καλό απόγευμα :))
Mariaonice πόσο δίκιο έχεις..... Καλό απόγευμα. :)) :))
Κίρκη, καλή μάγισσα, σε ευχαριστώ! :)) Να είσαι καλά και συ πάντα! :))
Μαρία, "..όποιος δεν ματώσει
ζωή δεν μπορεί ν΄ανταμώσει..." ... σωστό! Μονόδρομος! Σε ευχαριστώ, η χαρά μου μεγάλη όποτε περνάς! Κι οι στίχοι σου, όπως πάντα τόσο αληθινοί, που είναι υπέροχοι! :)) Ένα όμορφο απόγευμα να έχεις! :)) :))
Μαργαρίτα, τι όμορφο που είναι αυτό που έγραψες! Είσαι αληθινά η μεταψύχωση ενός λουλουδιού! :)) :)) Καλό απόγευμα να έχεις! :)) :))
Δημοσίευση σχολίου