Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

17/5/08

Η αντάμωση

Περίμενε πολύ καιρό μονάχος. Τα χρόνια τον κάνανε θαμπό, αόρατο μέσα στης πόλης τις πολλές όψεις των ανθρώπων. Το δέρμα του μαράζωσε, σταφίδιασε, και έγινε δέρμα γέρου.... Κάποτε φυτρώνανε δέντρα, κήπος ήταν όμορφος το στήθος του. Τόπος να ξαποσταίνουν τα πουλιά και να ερωτεύονται οι νεράιδες. Μα τώρα ο κήπος άδειασε... Ένα ζευγάρι κοράκια μόνο, μνήμες παλιές, έρχονταν που και που να παίξουν και να κρυφτούν στον τόπο εκείνο που γεννήθηκε η αγάπη τους.
"Ο χρόνος μου τελεύει", σκέφτηκε, "και εκείνη ακόμα δεν έχει φανεί. Μπορεί να έχασε τον δρόμο... Να της δώσω πρέπει σημάδι. Τα φώτα της πόλης δεν κοιμούνται ποτέ, πάντα άγρια και θλιβερά. Οι άνθρωποι την νύχτα γίνονται πιο μοχθηροί και πιο φοβισμένοι.. Την θυμάμαι... δεν θα κατάφερνε ποτέ να με βρει νύχτα στην πόλη." Και με αυτές τις σκέψεις, που στάθηκαν γεύση κρασιού που ξύδιασε στα χείλη του, έκανε έναν κόπο να σηκωθεί από το παγκάκι. Το στήθος του πόναγε πολύ σήμερα. Μα όσο κι αν τον τσουρούφλιζε ο πόνος, στράφηκε σε κατεύθυνση άλλη από το σπίτι του... "Μακρυά από τα φώτα.. εκεί, εκεί πρέπει να πάω", μονολόγησε, και μια παρέα νεαρών που περνούσανε εμπρός του τον άκουσε, και έβαλαν τα γέλια. Εκείνος δεν τους είδε.. Είχε συνηθίσει τις σκιές των ανθρώπων.
Με βήμα αργό ταξίδεψε, σέρνοντας το αριστερό του πόδι, σχεδόν ως το πρωί. Τότε είδε την Αφροδίτη! Εκείνο το άστρο που τόσο λάμπει λίγο πριν το ξημέρωμα! Στάθηκε, και κοίταξε γύρω του, πολύ κουρασμένος, μα με μια ευτυχία τεράστια! Τα σπίτια ελάχιστα, κι όλα σκοτεινά. "Εδώ οι άνθρωποι κοιμούνται τις νύχτες", συλογίστηκε. Μια απλωμένη μπουγάδα, τράβηξε την προσοχή του.. Στην τσέπη του ένα μικρό σουγιαδάκι για να καθαρίζει τα μήλα. Πλησίασε, κι έκοψε το σχοινί. Κάποιος πετεινός λάλησε... Τα άστρα όλα αναμμένα ακόμη. Μα για πόσο;
Έφτιαξε μία θηλιά στο σχοινί, και, δύσκολα, ανέβηκε σε ένα τοιχάκι, κάτω από μία μουριά. Έδεσε το σχοινί, και αφέθηκε να γλιστρήσει από τον τοίχο. "Αν κρεμαστώ τώρα" ήταν η τελευταία του σκέψη, "στα αστέρια κρεμιέμαι... Από εκεί ψηλά θα την δω και θα με δει."...
Κόκκινο το πρώτο φως της αυγής... Κάποιος αλλοδαπός εργάτης, που είδε την σκηνή από μακρυά, έβαλε τις φωνές σπεύδοντας για βοήθεια, μα ήταν αργά.. Οι φωνές του ανοίξανε τα παράθυρα, κι εκείνος τρομοκρατημένος το έβαλε στα πόδια. Σε λίγο γύρω από την μουριά είχε γεμίσει κόσμο... "Να περιμένουμε την αστυνομία" ακούστηκε μία φωνή. Και κανείς δεν τόλμησε να πλησιάσει τόσο ώστε να αγγίξει την σωρό του γέροντα.
Ανάμεσα στους τρομαγμένους ανθρώπους, δυο νέοι κοιταχτήκανε στα μάτια, κι αγκαλιασμένοι, γελάσανε, γιατί τους φανήκανε όλα τόσο αστεία! Ένας γείτονας τους άκουσε και γύρισε να τους κάνει παρατήρηση. Μα δεν υπήρχε κανένας εκεί που μόλις πριν, στεκότανε το ζευγάρι.

23 σχόλια:

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Όμορφο κείμενο δείχνει όλη τη μοναξιά πολλών ανθρώπων.Το μόνο πράγμα που φοβάμαι περισσότερο απο το θάνατο είναι η μοναξιά ίσως γι' αυτό είμαι και τόσο επικοινωνιακό άτομο.Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που κάνουν τη μοναξιά επιλογή τους κι αυτό για μένα είναι ακόμα χειρότερο γιατί συνηθίζουν σ' αυτήν και την έχουν τρόπο ζωής.Καλημέρα.

M-meggie είπε...

Ήρθα για καλημέρα, θα την πω μόλις καθαρίσουν τα μάτια μου.

Τόσο, μα τόσο αληθινό.

Δεν θέλω να περιμένω άλλο.

marianaonice είπε...

Φοβερό!! Τη συνάντησε επιτέλους!!
Απίθανη μεταφυσική ιστορία Νικόλα!
Κανείς μας δεν ξέρει αν συναντιώνται οι άνθρωποι κάποτε, σε μία άλλη ζωή!!
Την Κυριακάτικη καλημέρα μου.

RedHat είπε...

Καλημέρα. Σε γνώρισα απο την νηφάλια μέθη και χαίρομαι για την γνωριμία αυτή.
Ασχημη η μοναξιά, οταν ειναι επακόλουθο κάποιας απώλειας.
Τότε μόνο η μνήμη παραμένει φίλος μας αλλά και αυτή πονάει μερικές φορές.
Δεν σου κρύβω οτι δεν ειναι πολύς καιρός που πίστευα οτι αυτο που έκανε ο γεράκος ήταν και για μένα ο μόνος τρόπος να βρεθώ με ενα λατρεμένο μου πρόσωπο.
Και όσο και να μη μπορώ να το αποδείξω, πιστέυω οτι οι άνθρωποι συναντιούνται σε καποια άλλη ζωή.

Ανώνυμος είπε...

Νικολα!!!Μου έκοψες την ανάσα!!υπέροχο!!!Την καλημέρα μου!

faraona είπε...

Μας εριξες στα πατωματα ειχες δεν ειχες.Οταν λεω εγω οτι σου παει πολυ ο πεζος λογος ...εχω αδικο?
Μπραβο βρε Νικο μου ,μπραβο!
Πολυ χαιρομαι οταν διαβαζω τετοια διαμαντια.
Σε φιλω

Βάσσια είπε...

Δύσκολα το δάκρυ φτάνει μέσα μου.

Το γελαστό ζευγάρι έζησε την αντάμωσή του.

Καλό βράδυ

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Αχτίδα, νιώθω πως δεν υπάρχει τίποτα πιο σκληρό από την μοναξιά. Μόνος μπορεί να είσαι κι ανάμεσα σε κόσμο πολύ, έχοντας δίπλα σου ανθρώπους, απλά γιατί δεν υπάρχει ουσιαστική επαφή. Και τότε καλείσαι, ή να συμμετέχεις, ή να σωπάσεις κρατώντας απόσταση, διαφυλάσσοντας με γόνιμο τρόπο εσένα. Αυτή είναι μία περίπτωση, κατά την οποία επιλέγεις να είσαι μόνος, για να μην είσαι και μόνος, και ψεύτης. Μία μοναξιά προσωρινή, γόνιμη, γιατί θα σε οδηγήσει σε αληθινή επικοινωνία και μοίρασμα.. Αυτή την μορφή "επιλεγμένης"μοναξιάς, μπορώ να την δεχτώ καλύτερα, από την κατά συνθήκη "συμετοχή"... :)) Δεν νομίζω πως κανείς θέλει να είναι αληθινά μόνος, παρά αν είναι πολύ, μα πολύ, τρομαγμένος και πληγωμένος. Δηλαδή νοσεί...
Ένα καλό απόγευμα να έχεις! :))


Νότα μου, το μεγαλύτερο δώρο για όσους κοιμηθήκανε, είναι νομίζω αυτό, που και εμείς θα θέλαμε αν ήμασταν στη θέση τους, για όσους αγαπάμε. Η ζωή. Να τιμάς με το γέλιο και το δάκρυ το πέρασμά σου από εδώ, το δώρο που για κάποιο λόγο ακόμα έχεις στα χέρια σου.. Ας κάνουμε σπονδή, κι ας τους δώσουμε αυτή την ευτυχία... Να τους τιμήσουμε ζώντας, ζώντας αληθινά! Καλησπέρα! :))


marianaonice ίσως να μη το ξέρει κανείς, μα ξέρω καλά τι θα ήθελε η καρδιά μου. Να συμβαίνει! :))
Καλησπέρα! :))


RedHat θα σου πω ότι είπα και στην Νότα πιο πάνω. Το μεγαλύτερο δώρο για αυτούς που φύγανε, είναι να μη σπαταλάμε, μα να τιμάμε, το δώρο της ζωής. Αντιγράφω και παραθέτω, τους παρακάτω στίχους του Rilke..
..............................................
"Βέβαια, είναι παράξενο να μην κατοικείς πια στη γη,
συνήθειες που μόλις έμαθες πλέον να μην εξασκείς,
να μη δίνεις πια το νόημα ενός ανθρώπινου μέλλοντος
σε ρόδα κι άλλα πράγματα, που σκόπιμα υπόσχονται κάτι.
Ό,τι ήσουν ανάμεσα σε χέρια αγωνίας ατέλειωτης
να μην είσαι πια κι ακόμη και το ίδιο σου το όνομα
να παρατάς σαν να ήταν ένα σπασμένο παιγνίδι.
Παράξενο να μην νιώθεις πια επιθυμίες. Παράξενο, όλα
όσα συνδέονταν με σένα, να τα θεωρείς ξελυμένα μες στον Χώρο
ν' ανεμίζουν. Και το να είσαι νεκρός είναι επίπονο κι όλο ζητά
να συμπληρωθεί, έτσι που να νιώθεις σιγά σιγά και μια στάλα
Αιωνιότητας. Μα όλοι οι ζωντανοί κάνουν το λάθος
με τόσο πείσμα παντού όρια να θέτουν.
Ενώ οι Άγγελοι, έχουν να πουν, συχνά μήτε που θα γνώριζαν
εάν ανάμεσα σε ζωντανούς ή σε νεκρούς βαδίζουν. Το αιώνιο ρεύμα
παρασύρει μαζί του όλες τις ηλικίες και στους δυο κόσμους
και μέσα στους δυο η βουή του τις σκεπάζει.
Τέλος, δεν μας έχουν πια ανάγκη, όσοι πρόωρα έχουν φύγει.
Απαλά κανείς τα γήινα ξεσυνηθίζει, όπως ήρεμα μεγαλώνει
απ' της μάνας του το στήθος και τ' αφήνει. Όμως εμείς που τόσο
μεγάλα μυστικά έχουμε ανάγκη, απ' όπου τόσο συχνά με πένθος
πρόοσος ευλογημένη αναβλύζει, θα μπορούσαμε
να υπάρχουμε δίχως τους νεκρούς;"
....................................................
Απόσπασμα από την Πρώτη Ελεγεία του Rilke, 'Οι ελεγείες του Ντουϊνο", μτφ. Δ.Γκότση, εκδ. Αρμός 2000.
Καλό απόγευμα! :))


Βούλα μου χαίρομαι που σε άγγιξε! Σε ευχαριστώ! :)) Ένα όμορφο απόγευμα να έχεις! :))


Φαραόνα, η αλήθεια είναι πως και μένα μου αρέσει ο πεζός... Απαλλαγμένος από ρίμα ή άλλο εσωτερικό ρυθμό, αφήνεις απλά την ψυχή να οδηγάει το χέρι.. Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! :)) Καλό απόγευμα να έχεις! :))


Βάσια, :)) :)) πόσο πιο απλά θα ήταν τα πράγματα αν ακούγαμε πρώτα την φωνή της ψυχής μας, απαλλαγμένη από γιατί και πως... :)) Καλό βράδυ! :))

Μαρια Νικολαου είπε...

Ομορφη εγγραφή, μα να κρατησω τη "μουρια"..;
Τι μου θυμησες...
Καλησπέρα Νίκο

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Μαρία :)) Παιδιά και μουριές... κάτι φαντάζομαι! :)) Καλησπέρα!

ΑΝΑΣΑ είπε...

ανεμο
σκορπίζεις
μια
νιότη
φοβισμένη

μήν
φοβάσαι
μικρέ
ήρωα

σύννεφα
ταξιδεύουν(καθαρά)
γαλάζιο
φώς
στα γράμματα σου φτάνει

Νατασα είπε...

Διάβαζα και είχα την αίσθηση, ότι είμαι πάνω σε ένα ποδήλατο
Κι αυτό τσουλούσε σε έναν δρόμο που είχε πλάι του μουριές
Κι εκεί θυμήθηκα που κάποτε είχα πέσει από το ποδήλατο και
έγδαρα τα γόνατα μου. Τρόμαξες όταν με είδες. Εγώ κρυφογελούσα
Γιατί ήξερα ότι το είχα το χρώμα , από τα μούρα , στα γόνατα μου
Πόσες τούμπες θεέ μου…αμέτρητες, ακόμα και τώρα
Σαν εκείνη όμως καμιά. Ποιος να μου φιλήσει τις πληγές μου τώρα ;
Μέχρι και τα σούπερ Μάρκε ποια πουλάνε θηλιές. Έτοιμες. Μην
χάσω χρόνο και το μετανιώσω
Καληνύχτα

meltemi είπε...

Άργησε να έρθει..μπορεί να έχασε τον δρόμο...δυσκολεύεται να χορεύει στο σκοτάδι...στα άστρα...εκεί της άρεσε να ταξιδεύει...στα άστρα...

Artanis είπε...

Φίλε Νίκο, μιλούσαμε την προηγούμενη φορά, για μεταφυσικά θέματα, και τώρα καταγράφεις ένα ακόμα...Ανατρίχιασα, μόνον αυτό σου λέω...
Καλό βράδυ...

Άστρια είπε...

Πάνω στο θέμα σου και σ'αυτό που λέει ο redhat πιο πάνω, δεν ξέρω εάν "οι άνθρωποι συναντιούνται σε καποια άλλη ζωή" (θα ήθελα και εγώ πραγματικά να το πιστέψω, γιατί για κάποιους που αγαπούσα νοιώθω-εύχομαι να γίνει).
Αυτό που βλέπω όμως πολλές φορές είναι ότι συμβαίναι στη ζωή μας να συναντιώμαστε (καμιά φορά και με φοβερές συμπτώσεις) με ορισμένους άνθρώπους και να μας συνδέουν πολλοί δυνατοί δεσμοί, χωρίς να το επιδιώξουμε. Και τότε θα πρέπει να νοιώθουμε ευλογημένοι που τους γνωρίσαμε. Άν δεν υπάρχουν γύρω μας, ζουν μέσα μας.
Ανεμοσκορπίσματα, έδωσες μία ευκαιρία να πούμε το "κοινό": -η ζωή συνεχίζεται.
Καλό βράδυ.

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Ανάσα, δεν με έχουν ξαναπεί μικρό ήρωα... μου αρέσει είναι η αλήθεια! :)) Καληνύχτα!

Νατάσα αυτή η μουριά πολλές αναμνήσεις φέρνει τελικά! :)) Γλυκό φιλί στις πληγές σου, να γιάνουν...Καληνύχτα!

Μελτέμι, το αόρατο και το ορατό, το πριν και το μετά... Όλα εδώ στο τώρα δεμένα! Μαζί μας! Σαν καδένα κατάσαρκα, σαν φυλαχτό, :)) Καλό βράδυ! :))

Αρτάνη, πόσα λίγα γνωρίζουμε! Για το τι είναι φυσικό και τι μεταφυσικό... :)) Είναι άραγε η αγάπη η δύναμη που όλα τα ορίζει; ... :)) Καληνύχτα! :))

Άστρια θα ήταν ανόητο να πιστέψω πως δεν συνεχίζεται η ζωή... Να είσαι καλά! :)) Καλό βράδυ να έχεις! :))

Ανώνυμος είπε...

Παρόλο που πληγώνει και πονάει, έχει μέσα του μια ατόφια ελπίδα για την αγάπη. Οτι πάντα είναι εκεί και περιμένει... πάντα. Κι έχω τόσο ανάγκη να το πιστέψω.

Γράψε ποιο συχνά τέτοια κείμενα. Το έχουμε ανάγκη να επιστρέψουμε στον γλυκό λόγο υπαρξης, να γυρίσουμε την πλάτη στην μοναξιά, να επικοινωνήσουμε.

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Freedula, καλημέρα! Σε ευχαριστώ για τον καλό λόγο σου! :)) Είπαμε, ζωή είναι "μοίρασμα'... :)) Και πρώτη ύλη της, είναι η αγάπη. :))

Μαργαρίτα είπε...

Καλημέρα, Νικόλα!

Όμορφη η αντάμωση που επιφύλαξες
στους ήρωες της τόσο ωραίας ιστορίας σου... :))

Μ' αρέσει που ντύνεις κάθε ανθρωπινη αδυναμία με το πέπλο της αγάπης σου.. και της δίνεις άλλη διάσταση!!

Καλή σου μέρα***

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Καλημέρα Μαργαρίτα! :)) :)) Πάντα ευγενικιά, πάντα διαυγής σα φως μέρας, ο τρόπος που κοιτάς μέσα στα λόγια μου! Σε ευχαριστώ! :))

Ανώνυμος είπε...

Ιατρικό ανακοινωθέν πέθανε από καρδιακή προσβολή τελεία και παύλα :)

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

:)) Μάνια μου εσένα δύσκολο να σου χαλάσω χατήρι! :))

Αστερόεσσα είπε...

Κοίτα λοιπόν κάποια πράγματα που συμβαίνουν σ' αυτόν τον κόσμο τον παράξενο:

http://eleni-alien.spaces.live.com/blog/cns!7699690A2ED57ED8!1484.entry