Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

21/5/08

Το μεγάλο φεγγάρι..

Η ντροπή κατοίκησε στα χέρια
που δίχως πράξη την ελπίδα χαϊδεύουν,
θάλασσας κύμα η ψυχή μέσα στο σώμα
ψιθυρίζει τραγούδια των αγγέλων.

Έχει μικρύνει ο ουρανός, μες σ΄ένα δάκρυ
χώρεσε το φωτεινό του μπλε.
Και η αγάπη μες στο διπλό κρεβάτι,
να μη χωράει χωρίς περικοπές.

Μαργαρίτες φοράνε τα σεντόνια
του ήλιου το φως να κάνουν τρυφερό.
Μα τις νύχτες, μεγάλο το φεγγάρι
και δεν το αντέχεις ντυμένος ή γυμνός.

18 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μεγάλο το φεγγάρι.. ναι.
μεγάλωσε απότομα και έμαθε να μιλάει..
και δες..
αμέσως φώναξε..


Έτσι Νικόλα; τροχονόμος εγώ;
τς..τς..τς..΄

L.N.E

Μαργαρίτα είπε...

.................


Αν αυτή τη στιγμή ακούς κάτι..
μη τρομάξεις!

Οι χτύποι της καρδιάς μου είναι!

Ανώνυμος είπε...

Το φεγγάρι είναι ο παιδικός μας φίλος
που στο παιχνίδι πάνω
φορές τα χαλούσαμε κι άλλοτε πάλι τα βρήσκαμε...[ανάμεικτα συναισθήματα]
Αέναη πάλη...με τον κίτρινο άρχοντα

Artanis είπε...

Δεν είναι τυχαίο που όλοι οι αρχαίοι λαοί είχαν θεοποιήσει τον ήλιο και το φεγγάρι...Όμως ο έρωτας, δεν έχει μέρα ή νύχτα, υπάρχει πάντα...
Φιλιά πολλά Νίκο, καλό σου βράδυ...

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

:)) Τροχονόμος της καρδιάς Ελένη μου, ναι! :)) Αλλά από τους καλούς, που κι αν μπορεί, κλήσεις δεν κόβει! :)) :)) Την αγάπη μου! :))

Μαργαρίτα, ναι, ακούω... νιώθω! Και δεν τρομάζω! :)) :)) Ευχαριστώ! :))

Ελένη φίλος το φεγγάρι ναι... Άλλωστε γνωρίζει τόσα μυστικά, τόσες στιγμές μας, κι ακόμα, είναι το φως του, κείνο το μαγικό, που κάνει τους λύκους να αλυχτούν, και τους ερωτευμένους, όσο μακρυά και να είναι, να έχουν έναν τόπο που να συναντιέται το βλέμμα τους - πέραν αυτού της καρδιάς! :)) :))

Αρτάνη, υπάρχει παντού, μα η νύχτα είναι η αγαπημένη ώρα των ερωτευμένων, ιδίως όταν την στολίζει η σελήνη! :)) Καλησπέρα!! :))

Ανώνυμος είπε...

σήμερα με πήγες εκεί που πάντα ήθελα να πάω...
κι ας μην ήσουν συνεπιβάτης στο όνειρο...
σημερα ήσουν ότι θα είσαι πάντα για μένα...
η ανατολή της δύσης μου...ψυχή μου...

Σταλαγματιά είπε...

...και η βροχή μπέρδευε τη στάχτη τ΄ουρανού με τα κίτρινα φύλλα,
το ποτέ με το πουθένα
κι εγώ τριγύριζα στις κάμαρες σαν ένας ταξιδιώτης που έχασε το δρόμου του...

rip1708 είπε...

ντυνεται νυχτα το φεγγαρι και σκεπαζει το ουρανο και ετσι ολα μαυριζουν ολα ντυνονται νυχτα..πουθενα μια αχτιδα φως..λιγο βροχη λιγο ηλιος..ντυμενος και γυμνος ο ουρανος..

Νηφάλια Μέθη είπε...

"Βαθαίνουν τα πηγάδια,το φεγγαρι όταν κοιτάς.."

έχει μικρύνει ο κόσμος μες ενα δάκρυ..αυτός ο στιχός σου μ αρεσε πολύ,μόλις τον διάβασα σταμάτησα
λίγο...πόσες φορές σε δάκρυα αγαπημένων κλεινεται όλος ο κοσμος και η ψυχη μας μαζι,μακάρι να γινουν δακρυα χαρας,όλα τα δάκρυα..

καλό σου βράδυ!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Βούλα καλημέρα :)) :)) Το πάντα είναι μια πολύ μεγάλη κουβέντα...Σε ευχαριστώ! :))

Αναστασία καλημέρα! "κι εγώ τριγύριζα στις κάμαρες, σαν ένας ταξιδιώτης που έχασε τοπν δρόμο του"... Πολύ δυνατός στίχος....
Το πριν, το ύστερα, στο τώρα μπερδευτήκανε..
Στο πουθενά, στο τώρα. Στο παντού.
Κι εσύ που στη καρδιά σου ήξερες
πως κάτι άλλο αναζητούσες στην ζωή σου,
να δραπετεύεις στο παντού, από το πουθενά..

Νάντια, :)) :)) Χαρά μου που σε βλέπω εδώ!!! :)) Να περνάς! :)) Ακόμα κι αν δεν βλέπεις πουθενά ολόγυρα το φως, το γεγονός πως μπορείς να κάνεις διαπιστώσεις, δείχνει πως υπάρχει.. Στην δική σου ματιά! :)) :)) Όσο ελπίζουμε ζούμε! :)) Καλημέρα!

Νηφάλια μέθη, περπατάς με όμορφα βήματα πάνω στο ποίημα! Ευχαριστώ! :)) Ναι, κλείνεται και η ψυχή μαζί, συχνά! Έπειτα το δάκρυ μένει μετέωρο, πέφτει... και η μια ψυχή σπάει σε χίλια κομμάτια... Χίλιοι περισσότεροι άνθρωποι μέσα μας, όμοιοι μα και διαφορετικοί. Κι άλλα χίλια δάκρυα.. Κι ίσως, αυτός να είναι ο σκοπός που το σύμπαν δακρύζει.. Να ξαναενωθεί το ένα με το όλο! :)) Καλημέρα!

Ανώνυμος είπε...

panta genika milame!!!to panta mpori na einai kai gia mia stigmi,i 8umisi metrai...kalimera

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Καλημέρα Βούλα! :))

Δυση και Ανατολη είπε...

Κάνω παράκληση στο φεγγάρι πάντα να σε εμπνέει, στον ήλιο να φωτίζει το χαρτί που γράφεις και στα αστέρια να γεμίζουν με μελάνι μαγικό την πένα σου... Αφήνω όμως τον άνεμο. Αυτός ξέρει πια, πως η δική του δουλειά είναι να σκορπάει τις γραφές σου από δύση μέχρι ανατολή... :)

Καλή σου μέρα...

Βάσσια είπε...

"Μαργαρίτες φοράνε τα σεντόνια
του ήλιου το φως να κάνουν τρυφερό.
Μα τις νύχτες, μεγάλο το φεγγάρι
και δεν το αντέχεις ντυμένος ή γυμνός."


Είμαστε γυμνοί χωρίς αγάπη.
Και οι περικοπές απλά μας αφιρούν περισσότερα ρούχα.

Καλό βράδυ Νικόλα
:-)

Μαρια Νικολαου είπε...

ομορφο αυτο με τις μαργαριτες και τα σεντονια
:)

Λαμπηδονα είπε...

μα της νύχτες μεγάλο το φεγγάρι και
δεν το αντέχεις ντυμένος η γυμνός
Πολύ όμορφο ...με τάραξε!

Γωγώ Πακτίτη είπε...

φοράω λάμψη,
στου φεγγαριού τη γύμνια!

καλό βράδυ...:)

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Δύση και Ανατολή, πολύ γλυκό το σχόλιό σου! :)) Ευχαριστώ!! Καλό βράδυ!

Βάσια τόσο μικρή η ζωή... Μας αξίζει η αγάπη... Μας αξίζει το αληθινό. :)) Καληνύχτα!

Μαρία σε ευχαριστώ! :)) Καλό βράδυ να έχεις! :))

Λαμπηδόνα υπάρχουν στιγμές που τα θέλω σου σε κοιτάνε κατάματα.. Δύσκολο... Χαίρομαι που σε άγγιξε! :)) Καληνύχτα! :))

Γωγώ, εσύ λαμπερή ήσουν πάντα, φίλη μου! :)) Καληνύχτα! :))