Στο σκοτάδι κατοίκησα όταν τα μάτια σου άνοιξες πρώτη φορά, Γυναίκα. Τα λουλούδια μαδήσανε, ντροπιασμένα νιώσανε σ΄αυτό το σεληνόφως που το κορμί σου σαρκίο έντυσε. Η βροχή που ακολούθησε παράπονο ήταν, από τ΄αστέρια, που σε νιώθαν μακρυά... Βάλτωσε η γη. Τα πάντα σκέπασε καημός μαύρος, και συ, με ξέμπλεκα τα μαλλιά, ξάπλωσες. Μια βάρκα έγινες σε τοπίο θανάτου. Και τα νερά, της σκέψης απόνερα, στην καρδιά μου σε φέραν. "Φοβάμαι", είπες... "Άδειος ο κόσμος...σκοτεινά τα νερά."
Στην πιο σκοτεινή γωνιά της καρδιά σου στέκω, και σε κοιτώ. "Εφιάλτης, είναι", ψιθυρίζω... Κοιμήσου...
Και με το χέρι ταράζω το νερό, το λίγο φως που από σένα έρχεται σκορπάω, το είδωλό μου να σβήσω. Να μη θυμάμαι... Πως κάποτε, πριν από ένα φιλί, Ένα ήμασταν, εσύ κι εγώ, στο ίδιο σώμα κατοικούσαμε
17 σχόλια:
Κείνη η γυναίκα.
Πρωτόπλαστη η ομορφιά της.
Διαμάντι στο βράχο,
χάραξε των ματιών σου τις κόρες.
Και μείναν οι ίριδες κενές.
Το χέρι σου μαδημένα πέταλα κρατά,
στο χρώμα των χειλιών της.
Αφέθηκες..
καρυδότσουφλο σε ωκεανό αναμνήσεων..
Κείνο το φιλί,
στο μαγουλό σου κοκκινάδι..
Κείνη η γυναίκα,
στην ψυχή σου σημάδι..
Καληνύχτα Νικόλα ***
Νικο μου
ωδη στη γυναικα εγραψες...
Σε φιλω.
Καταπληκτικό κομμάτι Νίκο...Δεν ξέρω τί άλλο θα μπορούσε να γραφτεί, πέρα από αυτό...Είναι πανέμορφο...Ύμνος...
Νά 'σαι καλά...
Καλό βράδυ...
Πάντα στις λέξεις μας επικρατει
τελικά ο παρελθόντας χρόνος..
"Να μη θυμάμαι... Πως κάποτε, πριν από ένα φιλί, Ένα ήμασταν, εσύ κι εγώ, στο ίδιο σώμα κατοικούσαμε"
Να την θυμάσαι Νίκο μου είναι μια ευλογημένη στιγμή όταν οι δύο γίνονται ένα. Είναι η πεμπτουσία του έρωτα ,να την θυμάσαι για να εμπνέεσαι και να
κάνεις τέτοιες σπονδές στον κλειδοκράτορα της καρδιάς μας.
Με την αγάπη μου και την θύμιση μου πάντα,
http://lygeri.pblogs.gr
http://ligery.pblogs.gr
"Φοβάμαι", είπες... "Άδειος ο κόσμος...σκοτεινά τα νερά." Στην πιο σκοτεινή γωνιά της καρδιά σου στέκω, και σε κοιτώ. "Εφιάλτης, είναι", ψιθυρίζω... Κοιμήσου...
Όλο είναι Υπέροχο Νικόλα μου
μα αυτή η εικόνα, γαλήψε την
σκέψη μου... :))
Να έχεις μία μέρα πολύ γλυκιά***
Ηλιαχτίδα μου, ηλιαχτίδα αληθινή είσαι! :)) Τα δώρα που μου έφερες υπέροχα, και σε ευχαριστώ!! :))
Καλημέρα! :)) :))
Φαραόνα, ... η γυναίκα είναι το πιο όμορφο και πλάσμα του δημιουργού, το πιο τέλειο, το πιο κοντινό στην δημιουργία... Πως θα μπορούσα να μην εμπνέομαι από την ψυχή της γυναίκας; :)) Καλημέρα! :))
Αρτάνη μου, σε ευχαριστώ! Με τιμάς με τα λόγια σου και με κάνεις να κοκκινίζω! :)) Μια μέρα όμορφη να έχεις, καθώς σου ταιριάζει! :)) :))
Μαρία, όλα συνδέονται με το παρελθόν... έτσι δεν είναι;; :)) :)) Αφετηρία λοιπόν, μα όλες οι ιστορίες, εξελίσσονται πιο συχνά στο τώρα... Γιατί το τώρα είναι το μαγικό σημείο που στέκεται κι αναπνέει το "Υπάρχω"! :)) :)) Καλημέρα! :))
Λυγερή μου, καλημέρα! :)) :)) Μα αυτό δεν είναι πάντα το ζητούμενο;; Να ξαναγίνουμε ένα;; Πως να ξεχάσεις λοιπόν, πως!;; :)) Καλημέρα! :))
Μαργαρίτα μου, χαίρομαι! :)) Και μένα με γαληνεύει αυτή η εικόνα, σαν μια στιγμή θολή, λίγο πριν, σίδερο και μέλι, σκεπάσουν τα βλέφαρα... Μα νιώθω και μια δυναμική σε αυτή την εικόνα, μια δυναμική χρόνου που συσσωρεύεται, ονείρου ικανού να αλλάξει την ψυχή. Όταν το φως ανθίσει πάλι στα βλέφαρα, και η συνείδηση θα μαντεύει του ονείρου τα μηνύματα. :)) Καλημέρα! :))
Νικόλα καλησπέρα, σε παρακολουθώ χωρίς σχόλια γιατι κινδυνεύω να γίνω κοινότυπη...
Γι' αυτό το άγαλμα του Έρωτα πήγα στο Λούβρο και η πτέρυγα που βρισκόταν ήταν υπό κατασκευή!!! Η γκαντεμιά σε όλο της το μεγαλείο!
:)) :)) Μανιτάριους, κοινότυπη ποτέ! :)) Η παρουσία σου χαρά μου, π΄ντα! :)) Καλησπέρα!
Έρωτας που ξυπνάει την Ψυχή
ο τίτλος του γλυπτού σου
στο Λούβρο το' χα δει
και έφευγε ο νους σου...
στίχοι ονειρεμένοι, όπως πάντα!
πως γινεται να κατοικεις στο ιδιο σωμα με καποιον πριν το φιλι?
και μετα οταν εχεις κατοικησει στο ιδιο σωμα με καποιον πως υπαρχεις σε ξενο σωμα?σε διαφορετικο?
την καλησπέρα μου
Ευαγγελία είναι ένα από τα πιο διάσημα γλυπτά! Πραγματικά πανέμορφο! : )) Χαίρομαι που σου άρεσε ! : ))
Νάντια, πως είναι δυνατό να είμαστε τόσο διχασμένοι οι άνθρωποι μεταξύ μας; Ένα ήμασταν... κάποτε...
Το φιλί αυτό, είναι η ερωτική επιθυμία... Άνδρας και γυναίκα.. Ίδια ψυχή, στο ίδιο σώμα... ΚΙ έπειτα... το σώμα λειψό, ο ένας να έχει την ανάγκη του άλλου... : ))
Νατάσα καλησπέρα! : )) : ))
Πολύ ωραίο.
Η ομορφιά μιας μοναδικής ανάμνησης είναι παντοτεινή. Πώς, αλλά και γιατί να την ξεχάσει κάποιος; Είναι πολύτιμος πλούτος στη ζωή μας - και ας έρθουν κι άλλες.
Να είσαι καλά :))
Αστριά τα χνάρια σου αφήνεις στην αμμουδιά.. Για λίγο τα ακολούθησα, μα μετά, τα χνάρια πληθύνανε.. Τα χνάρια τα δικά σου δυσδιάκριτα. Κι όταν τα έχασα, στεναχωρήθηκα τόσο, που φάρμακο έγινε το να ξεχάσω.. ϊσως, αυτός να είναι ένας καλός λόγος να ξεχνάς! :)) :)) Καλή νύχτα! :))
Πως γίνονται δύο ψυχές που κατοικούνε σε ένα σώμα να χωρίσουν...?
Πως γίνεται να επιζήσουν σε άλλα σώματα μετά...?
Meltemi, δεν έχω απάντηση σε αυτό. Γίνεται;... Δεν το γνωρίζω...
Καλησπέρα! :))
Δημοσίευση σχολίου