Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

23/5/08

άτιτλο..




Αν κατάβαση στην ψυχή να αρνηθείς, δεν μπορείς, κάντο σωστά. Την λύρα του Ορφέα μαζί σου πάρε. Και σύρε στην ζωή, μαζί με σένα, της ψυχής το φως που αγάπησες. Κι άσε το σκοτάδι να κυνηγάει, όσα ποτέ δεν πρέπει να χαθούν. Ποτέ, δίχως εσένα που τα κουβαλάς, δεν θα τα φτάσει... Εικόνες είναι, μνήμες, μα και παρόν... Κόκκινο αίμα, που σώπασε θαρρείς, μα αυτό πιο δυνατά κυλάει σε τόπους μυστικούς, ποτάμι υπόγειο. Τίποτα δεν μπορεί να χαθεί, και δεν πρέπει, τα δώρα αυτά πουλιά είναι, να πετάξουν γυρεύουν... Άστα, να γεμίσει ο ουρανός, τάματα που ποτέ δεν ειπωθήκανε σαν τάμα, μα την ψυχή δεσμεύουν, μέχρι να γίνουν.....

13 σχόλια:

kirki είπε...

Mια ΚαληΣπέρα να ακουμπήσω...!!!

Να είσαι καλά Νικόλα και να μας ταξιδεύεις!!!

Ηλιαχτίς είπε...

Το μεγαλύτερο ταξίδι,
είναι αυτό που κάνεις μέσα σου.
Πουλί κι εσύ, της ψυχής αηδόνι,
πετάς από άκρη σε άκρη.
Από παρελθόν σε παρόν.
Όμορφο τούτο το φως,
αναβλύζει αγάπη το είναι σου.
Σα πεταλούδα τραβιέμαι,
μακρυά από το σκοτάδι.
Αναζητώ εκείνον τον ουρανό.
Κέντησε την πνοή μου πάνω του..
Τάξε με..

Πανέμορφο καλέ μου Νικόλα!
Μια πανέμορφη νύχτα να χεις!

Ανώνυμος είπε...

Μια φορά κι έναν καιρό
υπήρχε αυτό που υπήρχε
κι αν τίποτε δεν είχε συμβεί
δεν θα είχαμε τίποτα να πούμε..
γιαυτά τα τάματα που ποτέ δεν ειπωθήκανε σαν τάμα,
μα την ψυχή δεσμεύουν, μέχρι να γίνουν.....
Καληνυχτα Νίκο!

Ανώνυμος είπε...

Κι αν δεν υπήρχαν εκείνες οι μνήμες να μας κρατούν δέσμιους, πόσα ισάξια μας θα ήμασταν; Βουβοί θα φωνάζαμε σε ερήμους.

Υπέροχε Νικόλα μας καλησπέρα

ΜΑΡΙΑ Ρ. είπε...

Νίκο

Οι ψυχές
σαν τις λέξεις
ταξιδεύουν
είτε σαν όνειρο
είτε σαν εφιαλτης...

Καλημέρα..:):)
Σε ευχαριστώ
για το θαυμάσιο
στιχο-σχολιο σου
στο μπλογκ μου
ελπίζω να το δω
και εδω αναρτημένο

καλο σ/κ..
:):)

Μαργαρίτα είπε...

Εικόνες..μνήμες..
παρελθόν..παρόν..
έχουν υπογράψει μεταξύ τους μία
συνθήκη..άγνωστη στα μάτια των
ανθρώπων..
Κάποιες φορές σκέφτομαι..
Μακάρι να είχαμε την
επιλογή των αναμνήσεων μας!!
Γιατί το ταξίδι αυτό άλλοτε
είναι ευχάριστο κι άλλοτε
επώδυνο πολύ!!

Νικόλα μου.. η γραφή σου μιλάει
κατευθείαν στην ψυχή!!
Όμορφα να είναι πάντα τα ταξίδια σου!! :))

Καλό Σ/Κ***

Βάσσια είπε...

Τάματα χωρίς λόγια, παρά μόνο την ανάγκη μας μη μας προλάβει το σκοτάδι.

Καλή σου μέρα

:-)

Σταλαγματιά είπε...

κι ίσως θα πρέπει να χαθείς ολότελα για να μάθεις κάποτε ποιός είσαι...τι αγάπησες, τι τόλμησες, τι φοβήθηκες.
ο χρόνος σ' αλλάζει κι ένας άλλος επιστρέφει αντί για σένα

Artanis είπε...

Καταπληκτικό κομμάτι, φίλε Νίκο, με συγκίνησε πολύ...Και το σχέδιο πανέμορφο...
Να έχεις ένα όμορφο Σ/Κ...Φιλιά...

Ανώνυμος είπε...

να γεμίσει ο ουρανός τάματα..πουλιά!!! κρατώ αυτή την εικόνα!!!
καλό βράδυ Νικόλα

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Κίρκη, χαρά μου το πέρασμά σου από εδώ, πάντα... :)) :)) Καλησπέρα! :))

Ηλιαχτίδα, αυτό πίστευα και πιστεύω... Πως δεν υπάρχει τόπος πιο παράξενος και ταξίδι πιο μεγάλο, από το ταξίδι στην καρδιά των ανθρώπων... :)) Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! :))
Καλό απόγευμα! :))

Μια φορά κι έναν καιρό.. Θαρρώ γνωρίζω τον καιρό αυτόν. Και συμβαίνει... Τώρα! :))
Καλησπέρα! :))

Freedula η μνήνη σκλαβώνει μα και λευτερώνει... Το σίγουρο είναι πως δίχως αυτήν δεν θα υπήρχαμε. :)) Καλησπέρα! :))

Μαρία, τιμή μου να ακούω τόσο καλά λόγια από σένα που θαυμάζω μα το κυριώτερο, εκτιμώ, τόσο! :)) Ναι, θα το κάνω ανάρτηση. Ευχαριστώ! :)) Καλό Σαββατοκύριακο! :))

Μαργαρίτα μου, φαντάσου τις μνήμες σαν μία λίστα στην οθόνη του υπολογιστή. Και συ επιλέγεις κάποια, και πατάς διαγραφή. Δεν την έζησες, δεν την θυμάσαι... Φαντάσου τι θα σήμαι νε αυτό. Δεν θα είχες ξεχάσει απλά μια άσκημη ανάμνηση, πιθανό να ήσουνα άλλος άνθρωπος, να ακολουθούσαν άλλες επιλογές καλύτερες ή χειρότερες.... Αλλά δεν θα ήσουν εσύ που τώρα έτσι μιλάς. Μία μικρή λοβοτομή θα ήταν. Και σκέψου, πολλά από όσα πόνο μας φέρνουν, πόσο σημαντικά ήταν για την καρδιά μας, για να μπορέσουν τόσο πόνο να φέρουν... Κι αν ήταν σημαντικά, τότε δεν φέρανε πόνο μόνο... Ίσως να ήταν το στάδιο που μια κάμπια σέρνεται, πριν βγάλει φτερά για να γίνει πεταλούδα... Σκέψου... Πως ίσως τα φτερά σου να αρνείσαι...
Καλό σου απόγευμα! :))

Βάσια, αν δε το επιτρέψουμε ποτέ δε θα μας φτάσει το σκοτάδι! :)) Καλησπέρα! :))

Αναστασία, καλησπέρα! :)) Ένας άλλος;; .. Μα όχι.. Η ίδια κάμπια είναι η πεταλούδα του σήμερα.. Μαθαίνουμε! :)) Μα θα συμφωνήσω πως το πρώτο βήμα είναι να σκίσουμε το παλιό κουκούλι. Να λευτερωθούμε από συμβάσεις του νου, που απλά τις δεχόμασταν ως τότε, να ακούσουμε την καρδιά πιο καθαρά, σχεδόν σαν πρώτη φορά, από Το Α .... :))
Καλό απόγευμα! :))

Αρτάνη σε ευχαριστώ που διαβάζεις με την καρδιά! :)) Το σχέδιο δεν ξέρω ποιανού είναι, μα ταίριαζε πολύ... :)) Καλό Σαββατοκύριακο! :))

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Ελένη μου! :)) :)) Καλησπέρα! :)) Μου αρέσει η αισιοδοξία σου... :)) :)) Καλό απόγευμα :))

Μαργαρίτα είπε...

Εχείς απόλυτο δίκιο Νικόλα..
οι δοκιμασίες, οι εμπειρίες..
διαπλάθουν το χαρακτήρα και την
προσωπικότητά μας!! Ευγνώμων πρέπει
να είμαστε λοιπόν.. και να μαθαίνουμε μέσα από αυτά!!

Καθαρή η σκέψη σου, για ακόμη
μία φορά!! :))

Καληνύυυχτα!***