Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

23/7/08

Θρόισμα

Το μυστικό που γέννησε
πάθος σκοτεινό
μια χέρσα γη,
Εσύ.

Μες το μαντήλι
φυλώ
χαμομηλιού ανθό
και της ελιάς
το δετό ασήμι.

Στη θάλασσα θα το βρέξω,
στα πορφυρά όνειρα
που ανασαίνουν
τα χείλη σου,
να το χαρίσω.

Στο θρόισμα της ψυχής,
σαν πέσει η νύχτα,
αντί για λόγον άλλο.

23 σχόλια:

Sideras είπε...

Το θρόισμα της ψυχής μου,
όταν βλέπω,
πετάλισμα καρφωμένης πεταλούδας,
χορός αφυδατωμένων ψαριών,
τρεμούλιασμα γέρικων σπιτιών,
ξεκινάει.

Το θρόισμα της ψυχής μου,
όταν νιώθω,
πετάλισμα καρφωμένης καρδιάς,
χορός αφυδατωμένων σκέψεων,
τρεμούλιασμα γέρικων χεριών,
με τελειώνει.

Καλώς σε βρήκα, εμπνεύστηκα από το ποίημα σου και σου έγραψα το πιο πάνω ποίημα.
Καλημέρα σου.

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Καλημέρα Σιδερά..
Η αλήθεια είναι πως η έμπνευση, μετουσιώνεται στον καθένα μας, βάση των εμπειριών σε κάτι ιδιαίτερο και μοναδικό. Έτσι, ένα φύλλο, για παράδειγμα, αποκτά άλλη σημειολογία για σένα, για μένα, ή για κάποιον άλλον. Αυτή είναι μία από της ομορφιές της ποίησης, γιατί η ποίηση κατά κανόνα, αρέσκεται να "παίζει" με συνειρμούς, και την συμβολογραφή. Πως μπορεί να διαβαστεί με πολλούς διαφορετικούς μεταξύ τους τρόπους, και να δώσει άλλα στον καθένα μας. Ανασύρει βιώματα μέσα από μια διαλεκτικότητα υποκειμενική, και με τα βιώματα τούτα, μνήμες, φόβους, επιθυμίες και "θέλω", αναδομείται ως ερμηνεία διαφορετικά. Πιο απλά, από την ίδια θέση παρατήρησης, μία πέτρα, για να χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα, διαφορετικά θα καταγραφεί σαν εντύπωση στον κάθε παρατηρητή. Το φως, το χρώμα, η υφή, ο όγκος... ζυγιάζονται διαφορετικά.. γιατί; Γιατί είμαστε μοναδικοί, όλοι. Έτσι λοιπόν, ανεξάρτητα αν από μένα νομίζεις πως το σκίρτημα πήρες, τούτο το ποίημα που έγραψες, είναι κάτι κατάδικό σου.. το σκίρτημα υπήρχε, έψαχνε μία αφορμή να φανερωθεί.. μία λέξη... δική σου λέξη. Την εντοπίζω στη λέξη "Θρόισμα".. Μα είναι το δικό σου θρόισμα.
Σε ευχαριστώ, καλέ μου Σιδερά, γιατί για να γράψεις ένα ποίημα ως σχόλιο, σημαίνει πάνω από όλα, πως ήρθες με την ψυχή ανοιχτή. Έτοιμη να πάρει και να δώσει, να μοιραστεί.. Κι είναι δώρο, κάθε κομμάτι ψυχής που μοιραζόμαστε.. Βαστώ ως λάφυρο λοιπόν, το δώρο των στίχων σου, αυτής μας της συνάντησης... και σε καλωσορίζω στον χώρο μου. Ελπίζω να τα λέμε!

Artanis είπε...

Καλημέρα Νικόλα, μετά από πολύ καιρό, ξαναπερνώ από το ποστ αυτό...
Πανέμορφο ποίημα, μου μίλησε, πραγματικά...
Νά 'σαι καλά, φιλιά...

jacki είπε...

Πολύ όμορφη για μια ακόμη φορά η ανάρτησή σου.
Καλημέρα.

Ανώνυμος είπε...

Αν γεννιόμουν ξανά..
πάλι άνεμος θα ήμουν
θα εισχωρούσα
στις χαραμάδες των χειλιών σου
να πιώ τα σύννεφα,
να σβήσουν, να χαθούν..
Αν γεννιόμουν ξανά
τα δάκτυλά μου
χτένα από κοράλλια
στα μαλλιά σου θ΄ άφηνα
να σε αγγίζουν τρυφερά
μερόνυχτα ολάκερα
να μη φοβάσαι πια
τις νύχτες που χει αστραπές
τις μέρες που η μοναξιά,
γυρεύει τ΄όνομά σου
Θα σου χάριζα
εκείνο το νησί που μου παρήγγειλες μικρή
μ΄εκείνο το σπιτάκι
που κοιτά ουρανό και θάλασσα
χωρίς πόρτες και κάγκελα..
Ορθάνοιχτο να ΄ναι
γιάλινη η οροφή..
γιάλινο το πάτωμα
για να θωρρείς αστερισμούς
και να τους ζωγραφίζεις
Για να θωρείς τις γοργόνες του βυθού
μαζί τους ν΄αρμενίζεις..


L.N.E

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Αρτάνη το καλοκαίρι όπως φαίνεται, είναι για να είμαστε αλλού.. μακριά από υπολογιστές, κι αν είναι δυνατό κοντά σε θάλασσα.... Όποτε κι αν περνάς, η χαρά μου μεγάλη! Να περνάς καλά! :)

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

jacki , είσαι σταθερά εδώ! Πάντα με έναν καλό λόγο. Σε ευχαριστώ!
Καλό απόγευμα..

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Ελένη μου, χαίρομαι που σε βλέπω στις σελίδες μου.. Οι στίχοι σου όμορφοι, τους πρωτοδιάβασα στη Σαμπάλα... τυχερό το λυκάκι μας..
Την αγάπη μου..

Ανώνυμος είπε...

Πάλι μου τη λες..
άσε με να ανασάνω ντε..
χαχαχα..
και μετά φταίει ο.. φονιάς..

Καλησπέρα λέμε Νικόλα μου!

L.N.E

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Παράπονο Ελένη μου, παράπονο.. μετά τόσο καιρό, έλπιζα, ήθελα, να μου έγραφες κάτι.. Την αγάπη μου πάντα!

Ανώνυμος είπε...

Κι όμως,
κάπου εδώ στις σιωπές
κάπου εδώ στις κρυμμένες κραυγές,
ανασαίνω βαριά
απ ΄τ΄ ανηφόρι της ζωής
το αλλιώτικο
Από το στίχο που χάραξε πάνω μου ο άνεμος
Κυριακή ήταν θαρρώ
μέρα αργία..
Σχόλη και γιορτή
Κι όμως,
κάπου εδώ στις στροφές
και σ΄ εκείνες τις λάγνες ματιές
αντικρίσαν τα μάτια το φως
κι η ζωή από τότε ξοδεύεται αλλιώς..


ΥΓ: Για Σένα..




L.N.E

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Σε ευχαριστώ! Είσαι φίλη, μα πάνω από όλα Υπέροχη!

Ανώνυμος είπε...

Το κραταω για μενα μικρε.......μονο για λιγο....οσο για να νιωσω την ζεστασια του και μετα δικο σου παλυ.......την αγαπη μου.....καληνυχτα

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Δικό σου είναι, το ξέρεις... για λίγο για πολύ για όσο..
Την αγάπη μου! Καλό βράδυ Νεφέλη!

ILive2LoveMe είπε...

Καλώς σε βρήκα! Τι όμορφα τα λόγια, και η ψυχή από όπου βγαίνουν:) Να είσαι πάντα καλά. Τα μοιράσματα και τα ταξίδια ας μην σταματήσουν ποτέ. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από αυτή του μοιράσματος.
Φιλιά , καλό σου βράδυ.

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Καλώς βρεθήκαμε ILive2LoveMe. Ναι, αυτή είναι μία αλήθεια για την οποία απόλυτα βέβαιος είμαι. Η ίδια η ζωή, είναι μόνο μοίρασμα..
Καλό σου βράδυ!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

νομιζω θα χαρισεις ενα απο τα ομορφοτερα δωρα...
πανεμορφα αυτα που γραφεις...
σε ευχαριστω για το περασμα σου απο τα παραμυθια...
την νεραιδοκαληνυχτα μου!!!

Ερατώ είπε...

Πολύ ωραίο ποίημα.
Μου θυμίζει χάικου , όχι στη μορφή, αλλά στον τρόπο που ανασύρει εικόνες μαζί με συναισθήματα.
Καλό σου βράδυ.
Σε ευχαριστώ που εκτίμησες τη vromodouleia!

Ανώνυμος είπε...

σ'ευχαριστω........

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Να'ι'αδα καλώς όρισες... Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια..
Καλημέρα!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Ερατώ γλυκιά
στον λόγο και στη χάρη,
καλώς όρισες!

χαικού.. χμμ... χαίρομαι που δεν στάθηκες στο μέτρο, μα στον τρόπο.. Αυτό σημαίνει πως λειτουργείς διαισθητικά.. κάτι, που για μένα είναι πολύτιμο, για όποιον το μπορεί και όσους γύρω του..

Καλημέρα!

Ανώνυμος είπε...

μου ήρθε μια σκέψη
διαβάζοντας τους στίχους σου
και θα στη πω...μπορεί λάθος
αλλά θα φταίει το πάθος...Σου.
όταν γράφεις "άτιτλα" καινούργιος
'Ερωτας είναι η αιτία...ανομολόγητος!
πάντα τέτοια θα πω!
(κι ας είναι και χωρίς όνομα)
Να είσαι πάντα καλά χελιδόνι
blue orizon (ανορθόγραφη..)

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Μπλε ορίζοντα, έρωτας είναι η θέληση για ζωή. Αγάπη η ίδια η ζωή.
Τα περισσότερα άτιτλα, γραφτήκανε μάλλον σα σχόλιο.. γι αυτό και άτιτλα. Όχι όλα πάντως.
Εσύ δεν διαβάζεις απλά... διεισδύεις στις λέξεις, κι ας είναι τόσες δα, σα να βούταγες στον ωκεανό.. Είναι μέσα μας το απέραντο και το ελάχιστο, αυτά που μπορούμε και δεν μπορούμε. Κι εσύ, μπορείς, να φλερτάρεις το απέραντο, ακόμα και με τα πιο ελάχιστα. Βυθός κι αντανάκλαση ουρανού η ψυχή σου. Την αγάπη μου!