Υπάρχουνε μέρη της ψυχής, περβόλια που δεν φυτρώνει τίποτα.. Δάση απολιθομένα... Όροι και θάλασσες δίχως μιλιά... Τυλιγμένα με συρματοπλέγματα, γεννημένα από πόνο και μνήμη κρυφή... Συρματοπλέγματα, που αληθινά χωρίσανε τον κόσμο, το φως από το φως, κι αφήσανε λεύτερο το σκοτάδι. Να περιφέρονται ματωμένα σεντόνια οι ψυχές, γυρεύοντας το υπόλοιπο της καρδιάς τους.. Τον ήχο, τον παλμό στο αίμα που τις στοίχιωσε...
Πριν χωριστεί ακόμα ο κόσμος, σε στρατόπεδα πολιτικής σκοπιμότητας, σε ευνοημένους και αναλώσιμους, χρειάστηκε να φυλακιστεί η αγάπη... Μα πάντα, το άνθος της αγάπης θα βρει λίγο χώρο, χώμα ελάχιστο ακόμα και μέσα στου ανέμου τη χούφτα, να φυτρώσει... Στο δύσκολο καιρό των θηρίων, είναι πάντα το ίδιο σημαντικό, να Είμαστε... Άνθρωποι....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου