Μέρες πετούν ολόγυρα σα τα πουλιά
και γω στο κέντρο ενός αιώνα
που ξέχασε να μπουσουλά.
Σκέψεις μετρώ άχυρα σκορπώντας,
ξυπόλυτος βαδίζω στο κενό
που αφήνουνε στους χτύπους τα ρολόγια,
μήπως την καρδιά μου βρω.
Σαρώνουνε τα βλέφαρα τα νέφη
κι ο ουρανός τεράστια πληγή,
κάπου χτυπάει ένα ντέφι
κι ακούω την αρκούδα να θρηνεί.
Γέλα κι εσύ, φωνάζει ο παλιάτσος,
γέλα να γίνει ωραία η ζωή.
Μα είναι το γέλιο μάρμαρο σπασμένο,
πάνω του δακρύζει η ψυχή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου