Ήλιος

Καθότανε σε ένα βράχο κι απολάμβανε τον ήλιο.. Ζέσταινε την υγρή του ψυχή και τη στέγνωνε... Πόσα όνειρα στα μάτια του, καθώς οι υδρατμοί τον βοηθούσαν να κοιτά καθαρότερα στο χρόνο πίσω... Ματωμένα γόνατα και μεθύσι γλυκό, τρελό μεθύσι... κι ένα φιλί που θα μπορούσε να ήταν κόκκινο όπως ένα γαρύφαλλο, μα ήταν μόνο... κόκκινο. Χείλη κοριτσιού που τρυφερά αγγίζανε χείλη αγοριού.. Ένα κορίτσι, ένα αγόρι.. κι η Άνοιξη μεθυσμένη να χορεύει ολόγυρα τους... Κι ύστερα ένα ξαφνικό αεράκι που πήρε το αγόρι και το κορίτσι μακριά... και το φιλί τους σκόρπισε στα πέρατα της γης.. Κόκκινο χρυσόψαρο έγινε στη Κίνα... σε μια μικρή λίμνη που μένανε κύκνοι. Άνθη βερικοκιάς σε ένα μικρό λόφο που κοίταζε το Αιγαίο.. Άσπρο γάλα που αρμέχτηκε από ένα μικρό βοσκό στη Νικαράγουα... και πηλός στα χέρια ενός γέρου αγγειοπλάστη... Καθώς το μυαλό του ζεσταινότανε κι η καρδιά του άνοιγε τα πέταλα της, κι ό άνεμος έβρισκε χώρο να περνά πάλι στα μικρά στενά της πόλης που μεγάλωσε, θυμήθηκε το θρανίο στο παλιό του σχολείο... Το παιδί που καθότανε δίπλα του.. τις χαρακιές ... τα μήλα..... τα μεγάλα παράθυρα που φέρνανε το διάλειμμα πριν την ώρα του, ζωγραφίζοντας με φως στο τετράδιο όνειρα... κι η δασκάλα όλο τον ρωτούσε που βρίσκεται.. Κι αυτός τι μπορούσε να πει.. πως να περιγράψει τόσα μέρη μαγεμένα, τις περιπέτειες, τον άμορφο ακόμα έρωτα που παιδί κι εκείνος, έτρεχε μαζί του κι έπαιζε κρυφτό... 1..2....3....4....9..... Πόσο καλά κρυβότανε ο έρωτας..... Πόσα ονόματα, χρωματιστά ενδύματα.... Παραμύθια που γίνανε περιοδικά κι ύστερα βιβλία... σκηνές από ταινίες... μουσική.... και κάποτε στίχοι.... ματιές σε έναν κόσμο άλλο με τα βλέφαρα κλειστά, κι όμως.. Βλέφαρα που στάζανε φως....  Σα να μην είχε περάσει μια ώρα από τότε, μα τα γόνατα του βαρύνανε πιο πολύ από την καρδιά... Κι ενώ θυμάται, δεν ονειρεύεται... δακρύζει... Κάτω από τον ήλιο, το δάκρυ γίνεται χάδι. Γέρνει το κεφάλι αφημένος στο χάδι... κι ακουμπά το μέτωπο σε μνήμη άλλη... στο δικό της μέτωπο.. στα μαλλιά της.... Στα μάτια της μέσα όπως ανοίγει τα μάτια του, βλέπει το φως θάλασσα απέραντη .. πλοία να αρμενίζουνε με τα λευκά πανιά τους..  κάποια από αυτά γίνονται πεταλούδες και δραπετεύουν πέρα από τον ορίζοντα, κάποιες, στα κόκκινα πέταλα της καρδιά του σταθήκανε.... και τη στολίσανε με φως.. Φως που έρχεται από τόσο μακριά.. Φως που είναι τόσο κοντά....

Καθότανε σε ένα βράχο κι απολάμβανε τον ήλιο, συνένοχο ζωής, παρηγοριά κι ελπίδα ανομολόγητη... Κι η θάλασσα σπάραζε μες το αλάτι της... Στην αρχή νόμιζε πως ήθελε να κάνει το φως δικό της.. να το κρατήσει για πάντα μέσα της, θηλυκό αδηφάγο κι ανασφαλή... Μα ύστερα κατάλαβε, όπως το μέτωπο του άγγιξε το δικό της μέτωπο, πως εκείνη γεννούσε το φως... Κρυμμένο σε μια υπόσχεση ταξιδιού που ποτέ δεν έδωσε. Στο τραγούδι μιας φώκιας που ένα παιδί πίστεψε πως ήταν τραγούδι γοργόνας...  και μιας γάτας που ένας ναυτικός πήρε μαζί του, για συντροφιά... την παίδευσε με την αγάπη του σα να ήτανε γυναίκα.. και τη θρήνησε σα να ήτανε γυναίκα... επειδή δε μπόρεσε ποτέ να την καταλάβει, να την αφήσει λεύτερη να γυρνά στα κεραμίδια.. κι επειδή τελικά εκείνος ήταν ο ανασφαλής. Μα τώρα όλα αυτά τα ψέματα κι οι πλάνες, δεν είχανε καμιά σημασία καθώς ένιωθε στο μέτωπο του το φως της.... Τύλιξε τα χέρια του γύρω της... Την κοίταξε στα γαλάζια της μάτια... Τα ταξίδια του κοίταξε και το παρόν του... κι ήξερε πως εκείνη είναι ο ήλιος του.... Το πιο όμορφο φως στη ζωή του.... Το πιο πολύτιμο.... "Σ' αγαπώ!".. σκέφτηκε.. αλλά δε της είπε τίποτα. Μόνο την έσφιξε πιο δυνατά ακόμα στην αγκαλιά του.. Να νιώθει το αίμα της, τον σφυγμό.. την καρδιά της... πάνω στη δική του καρδιά...