Άτιτλο

Περπατούσαν χαμογελώντας, χέρι χέρι, στα μικρά στενά κάτω από την Ακρόπολη.. Την βοηθούσε στα μεγάλα ή στενά σκαλοπάτια - όχι πως ήταν αναγκαίο - εκείνος το ήθελε, κι Εκείνη, με ένα χαμόγελο παιδιού, απολάμβανε όλη αυτή την προσοχή κι αγάπη που της είχε... Κάποτε κουράστηκε, αλλά δε χρειάστηκε να το πει.. Ήθελε κι αυτός να κάτσουν κάπου... Κάθισαν σε ένα λευκό, τσιμεντένιο τοίχο, που από κει έβλεπες όλες τις σκεπές της Πλάκας, να φορούν τα άνθη τους και να ξαπλώνουν νωχελικά κάτω από το τρυφερό βλέμμα του ήλιου... Η Αθήνα από εκεί, έδειχνε ένα άλλο πρόσωπο, ανθρώπινο, νοσταλγικό.. Υπήρχε μία ιερότητα στο χώρο και η στιγμή ήταν η πλέον κατάλληλη για να ανοίξει, επιτέλους, την καρδιά του... Ήταν καιρός που τα "Θέλω" του είχαν νικήσει τα "Πρέπει" ...  Το μόνο που ακόμη τον κρατούσε, από το να της φανερώσει όσα νιώθει, ήταν πως δεν ήταν βέβαιος για εκείνη. Πως θα ανταποκριθεί... κι αν την επόμενη στιγμή, είναι πιο κοντά, ή πιο μακριά του...

 Του είχε μιλήσει για το μεγάλο της έρωτα... του είχε πει πολλά αλλά όχι τα πάντα...  Ούτε εκείνος της είχε πει τα πάντα από όσα η διαίσθηση του του μαρτυρούσε. Περίμενε στωικά να του μιλήσει εκείνη, αν ήθελε... Δεν ήταν ο μεγάλος έρωτάς της που τον βασάνιζε, δεν ήταν καμία από της επιλογές της... Ήταν ο δεύτερος έρωτάς της, αυτός για τον οποίο δε του μίλησε ποτέ. Και το γεγονός πως δε του μίλησε, παρά μόνο μια μικρή αναφορά, τον έκανε να πιστεύει πως αυτός ο έρωτας ακόμα βασανίζει την ψυχή της..  Ίσως φοβότανε μη τον πληγώσει βλέποντας πόσο δυνατά είναι όσα νιώθει... ίσως πάλι να είναι η σκιά του προηγούμενου έρωτα.... Ίσως δεν είναι σίγουρη για τα κουτάκια... που μέσα τους με τάξη, βάζουμε τα κομμάτια της ψυχής μας με τρόπο που το ένα να μη επηρεάζει το άλλο... Μπορεί να ζήσει όλη τη ζωή του χωρισμένη μέσα σε αυτά τα μικρά κουτάκια.. μπορεί να κάνει τα πάντα, για να είναι μαζί της, χωρίς να ταράξει τη ζωή της... Αλλά εκείνη δε το γνωρίζει αυτό. Δεν τον νοιάζει να πληγωθεί. Μα δεν αντέχει ούτε τη σκέψη να κάνει κάτι που θα της φέρει πόνο . Γνωρίζει πως κι αν ακόμα έρθει κοντά του, μπορεί πάντα να ανοίξει φτερά και να πετάξει... Έχει αποδεχτεί το γεγονός πως αγαπά την ελευθερία της όσο τίποτα άλλο... Μα και το ελάχιστο του αρκεί... γιατί μέσα του, το ελάχιστο θα είναι ένα μόνιμο παρόν. Γιατί όσο μεγάλος κι αν είναι ο ερωτάς του η αγάπη του για Εκείνη είναι καταλυτική... και του δίνει κουράγιο, ακόμα και να της σταθεί σε κάποια σχέση άλλη.. αρκεί να μη πάψει να ζει κοντά της... και να μπορεί πάντοτε να της στέκεται και να τη φροντίζει.

Όχι, δε τον νοιάζει καθόλου γι αυτόν.. Γι' αυτό, κάθε που μια λέξη έρχεται στο στόμα, μια επιθυμία στα χείλη, ή στα χέρια.. τρέμει... σωπαίνει... ή άλλο θέλει να πει κι άλλο λέει. Δε την αγαπά απλά.. την λατρεύει... Ποτέ πριν σε όλη τη ζωή του, δεν έχει ξανανιώσει τόσο έντονα, τόσο δυνατά, ώστε η ¨Αγάπη"  να μοιάζει λέξη μικρή.. και να είναι η "λατρεία" η σωστή λέξη... Φοβάται τόσο αυτή τη στιγμή που παγώνει το αίμα του.. Φόβος κι επιθυμία μαζί... Δε θα τολμούσε ποτέ να τη φιλήσει για πρώτη φορά, ανάμεσα στη βοή του κόσμου.. Με το χρόνο να τρέχει ολόγυρα τους... Μα εκεί ήταν αλλιώς.. ήταν η τέλεια στιγμή.... Κι όσο κι αν φοβότανε, ήθελε να πιει τα χείλη της.... να τα νιώσει... Κι αυτό ή θα τον κεραυνοβολούσε και θα τα χάλαγε όλα, ή θα ήταν η πιο όμορφη, ως τότε, στιγμή στη ζωή του...

Τον άφηνε να παίζει με το χέρι του στα μαλλιά της, στο λαιμό... Όπως καθόντουσαν ο ένας πλάι στον άλλο,  με το αριστερό χέρι της καρδιάς, τρυφερά την έγειρε πάνω του, και την αγκάλιασε ολάκερη με τα μάτια κλειστά γεμάτος ευτυχία όπως κάθε φορά που την αγκαλιάζει... Μα δίσταζε... έτρεμε....

"Κλείσε τα μάτια σου" , της είπε στο τέλος...

Τον κοίταξε εξερευνητικά... " Γιατί να τα κλείσω;;" ....

" Θέλω να σου πω ένα μυστικό... "

" Και πρέπει να έχω κλειστά τα μάτια μου για να μου το πεις;" ... του είπε γελώντας... Κι ύστερα, βλέποντας την αστεία αμηχανία του, έκλεισε τα μάτια.. "Να .. τα έκλεισα"

Κι εκείνος, έσκυψε και τη φίλησε... σχεδόν δακρυσμένος... κι ήτανε από εκείνες τις στιγμές, που...  δεν υπάρχει πριν ή ύστερα.... Δεν υπάρχει τίποτα που να θες επειδή τα έχεις όλα... κι ούτε μια λέξη δεν υπάρχει να πει κάτι μεγαλύτερο από το φιλί ή το δάκρυ...