Χόρεψε σα τρελή πεταλούδα αναζητώντας το φως της... Το φως που γι αυτόν ήτανε η ύλη της ψυχής του. Μα εκείνη τρόμαξε, βλέποντάς τον να ακροβατεί στα εύθραυστα -έτσι της φανήκανε - φτερά του έρωτα... "Μη" του φώναξε.. "θα πληγωθείς.. δε κάνει"
"Και γιατί να πληγωθώ;.. τι σόι λαβωματιά μπορεί να γεννήσει το φως;"
Εκείνη γνώριζε... πως το φως αφήνει τις χειρότερες πληγές... Πολύ βαθύτερες από όσες το σκοτάδι μπορεί να κρύψει μέσα του. Επειδή το φως σου χαρίζει τον κόσμο όλο.. κι όταν λείψει.... τίποτα δε μπορεί να καλύψει το κενό. Και συ, που πριν όλος ο κόσμος σου άνηκε, καταδικάζεσαι να ζήσεις σε αυτή τη τρύπα του τίποτα... Μίλαγε από αγάπη και φόβο... Με στοργή... Μα δεν ήθελε και να τον τρομάξει τόσο όμορφα που πετούσε.. στα εύθραυστα φτερά του. Έτσι τίποτα άλλο δεν είπε...
Διάβασε τη σιωπή της καθαρότερα από τα λόγια ... Έκλεισε τα φτερά κι αφέθηκε στη βαρύτητα για να πατήσει πάλι στη γη... Το τελευταίο που ήθελε, το να την τρομάξει...
Η μουσική συνέχισε να χτυπά, δίνοντας ρυθμό από την καρδιά στα βήματα.... Χωρίς φτερά, οι νότες διαγράφονταν σαν ένα ξύλο που χαράζει την άμμο, κι ο απόηχος τους έσβηνε στο χώρο και το χρόνο. Κάθε νότα μία μοναδική ανεπανάληπτη στιγμή....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου