Βουίζει ο άνεμος στ' αυτιά μου σαν μέλισσες... Λέξεις δικές σου, μπερδεύονται στα μαλλιά, στα μάτια, το δέρμα.. τα χείλη κόκκινα.. προασπαθούν να λευτερώσουν το κρυφό τους νόημα.. Μάταια... Σκεπάζουν τα πόδια σου ξεψυχισμένες φράσεις.. ενός έρωτα μάταιου.. μιας ζωής άδειας.. χωρίς εσένα.. με Εσένα..!
Κι ούτε να πνίξω μπορώ, τούτη την μορφή που περιφέρεται σα φάντασμα.. ούτε να αγνοήσω... Το φως και το σκοτάδι σου, φαρμακώσανε την Υπάρξή μου... όσο ζω κι αναπνέω, εισπνοή κι εκπνοή μου, σφυγμός και παρόν μου, Εσύ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου