Απουσία (συνγραφή )

Ηρώ:

Θέλω να ακούγετε μοναχά η αναπνοή μου και τίποτα  άλλο... μόνο να νιώθω θέλω...τη μοναξιά...και συ που  ήρθες ακάλεστος εδώ μη  μιλάς...αν θέλεις κοίταξέ με και προσπάθησε να με νιώσεις...δεν ζητώ κατανόηση ...συμπαράσταση επιθυμώ.. χωρίς

λόγια... φαντάζουν τόσο ψεύτικα μπροστά στο μεγαλείο της ψυχής...απών από τη ζωή μου ήσουν... απούσα κι εγώ  από την δική μου  συνέχεια

Νικόλας:

Στα πόδια σου αφήνω,  μία τελευταία σιωπή.. ένα μικρό χάδι στους αστράγαλους και τις φτέρνες.. Δεν ήρθα εδώ να μιλήσω... ούτε ακάλεστος.. Μπορεί άθελά σου, μα άκουγα στον ίσκιο σου  το όνομά μου, να ανθίζει.. Ξέρω, πως δε τα πήγαμε καθόλου καλά τελευταία.. όμως δεν είμαι εδώ για να δώσω εξηγήσεις.. δεν είμαι καν εδώ... άλλωστε το όνομά μου έγινε συνώνυμο της απουσίας. Είναι  ήταν και θα είναι «Απών»!...άφησέ με να σου τρίψω τα πόδια.. τα δάχτυλά μου  κρυσταλλιασμένα... μια ιδέα μόνο , μια σκέψη, ένα όνειρο.. Θα

ήθελα να ήμουν εκεί... μα κι αν δεν είμαι... άφησέ με να τρίψω τα πόδια σου, καθώς τα ξεκουράζεις πάνω στα μαξιλάρια  του καναπέ, μη κρυώνεις...  κρυώνεις. Θυμάσαι...; ... είσαι εσύ, που με έφερες εδώ πέρα.. μπροστά σου. Που αρνείσαι να προχωρήσεις πιο πέρα.... άσε με λοιπόν  να σου τρίψω τα πόδια.. και μη με κατηγορείς πια... Δε θα μιλώ.. το ξέρεις άλλωστε, πως αυτό είναι πλέον αδύνατο.  Πνιγμένος είμαι από καιρό... στην απουσία.

Ηρώ:

Θα σε δεχτώ ξανά... μόνο για σήμερα..αύριο πάλι θα πιστεύω πως δεν ξέρω τίποτα για σένα...παρά μόνο το όνομά σου...δεν θα ζητήσω εξηγήσεις ούτε γι αυτό...σήμερα μπορούμε να νιώσουμε την σπίθα που είχαμε κάποτε όταν τα μάτια δεν κοιτούσαν το κενό αλλά τον ήλιο… αποσβολωμένοι κι οι δυο. Πριν το όνομά σου αλλάξει σε ... «απών».

Νικόλας:

Είναι φορές που χάνομαι στο βλέμμα σου.. σαν ένα φύλλο που παράσυρε το ποτάμι.. Στροβιλίζομαι... και χάνομαι... Σήμερα θα κοιμηθώ στην αγκαλιά σου.. θα σκεπάσω τα μάτια σου καθώς κοιτάνε στον καθρέφτη, με όμορφα όνειρα.. με εικόνα αγαπημένη... Θα κοιμηθώ στην αγκαλιά σου, θα ξυπνώ την νύχτα δίπλα σου μη φοβάσαι.. και θα ναρκώνομαι από το δικό σου ποτήρι.. στα χείλη σου.. ξανά... Κι ωστόσο δεν καταφέρνω μην τρέμω την αυγή..όταν πάλι ξυπνήσεις, με μένα χωρίς εσένα, στο κρεβάτι σου.. Μόνη.. πιο μόνη και πιο θλιμμένη από πριν. Τρέμω το όνειρο.. και τρέμω το φως που θα το κάψει.. Αγκάλιασέ με!!! Σφίξε με... Θέλω να ακούω μόνο την δική σου καρδιά.. Δεν έχω δική μου .. Νιώσε με... Δώς μου πνοή... Ζωή... Ανάστησέ με!!!.... Σήμερα σου ανήκω... ας ξεχάσουμε τ’  αύριο λοιπόν! 

Ηρώ:

Είμαι εδώ απόψε...μην φοβάσαι...τα δικά σου θέλω είναι και δικά μου... μέχρι να μας χωρίσει η αυγή...μέχρι να μπει ανάμεσά μας το σκοτάδι πάλι, με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου ...πάντα εχθροί με τον χρόνο... αλλά πάντα έφερνε ένα ανεξέλεγκτο πάθος...λες κι οι εχθροί ξανάσμιξαν πριν μπει το μίσος ενδιάμεσα....ήσουν η καταστροφή μου...αλλά μου  είσαι απαραίτητος όσο τίποτ’  άλλο για να μπορώ να σηκωθώ αύριο...κι ας είναι χωρίς εσένα…

Νικόλας Παπανικολόπουλος & Ηρώ Κιοραποστόλου (συνγραφή )