Ο χρόνος δίνει μια πατίνα στα πάντα
ο χρόνος κάνει την αλήθεια νερό,
δίνει στα μάτια φωτεινά σκοτάδια
όνειρα άστρα με φεγγάρι τον καιρό.
Χίλιες φωνές σου τραγουδούν: "πιο πέρα"
και συ το σώμα σου ορθώνεις για κατάρτι!
Στίξη στου Άδη τα πέλαγα τ' απέραντα
η ψυχή, νά έχει γη ο ουρανός να πατάει.
Μα συ γελάς, και κλαις και ονειρεύεσαι
τ΄ απέραντο χωράς σε μια τελεία,
ζωή και θάνατος μέσα σου ενώνονται
νόθο παιδί τους ένας σπόρος ευτυχίας.
Κι εσύ πονάς, ελπίζεις και αφήνεσαι
τα σπλάχνα σου δαγκώνει η ευτυχία,
πανί το άγνωστο στ' όνειρο να γίνεται
στου χρόνου την ακύμαντη απελπισία.
Κι όλο μιλάς για τα φτερά του έρωτα
και της αγάπης το ύστατο λιμάνι,
καταμεσής της αβύσσου τα φαντάσματα
κλειδιά, να δραπετεύεις απ' τόν Άδη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου