Δικαιολογία

Ξημερώματα, στεκότανε στην πόρτα
προσμένοντας τον ήλιο ν’ ανεβεί.
Μοσχοβόλαγαν ολόγυρα τα ρόδα
εκείνα, που φυτρώνουν στην ψυχή.

Ξέπνοη η νύχτα στα βλέφαρά της
νοτισμένα ακόμα τα μαλλιά.
Δισάκι έχει κάνει την καρδιά της
μα το βαραίνει η ματωμένη ανατολή.

Ο ήλιος είναι μία ακόμη  δικαιολογία.
Ούτε κι απόψε, την πόρτα θα διαβεί.