Θεριστής

Άσπρα τα νύχια της κρυμμένα στο χιόνι, στη χιονόμπαλα

που φτιάχνει ένα παιδί για να πετάξει στο λαιμό αγαπημένου.
Ω, ξέρει μοχθηρά να κρύβεται και  τη σωστή στιγμή για να θερίσει.

Τα μάτια της βαστά  κλειστά σα νάρκες, όταν τα δεις είναι αργά.
Τα μαλλιά της τυλιγμένα είναι στη  ζωή σου, κι η πνοή σου καράβι
σπάει στα κύματα των ανέμων που σπαρταράνε στη κόμη της.

Θα μπορούσε να ήμουν εγώ, το άλλο μισό μου, το ταίρι μου…
Αν τόσο άγρια δεν είχε συνήθεια να τρέφεται από τις σάρκες της.
Θα μπορούσα να της πω «σ΄ αγαπώ», αν γλυκύτερα κατέστρεφε.

Ήμουν παιδί που την είδα να κομματιάζει έναν - έναν όσους αγάπησα,
κρυμμένη στις αγνές προθέσεις και παιδιάστικα όνειρα, ώσπου,
κατασπάραξε  το μικρό παιδί προσπαθώντας να το νταντεύσει.

Υπάρχει ένα ολόκληρο μαυσωλείο στο πίσω μέρος του μυαλού μου
σκεπασμένο με άμμο και κίτρινα φύλλα. Είναι φορές που ορκίζομαι,
ακούω να τρίζουν οι πλάκες σαν κάποιος να γρατζουνά από μέσα.

Δεν αρκεί να τραβήξω τις κουρτίνες και να μπει φως για να σωπάσουν.
Κάποιος επίμονα γυρεύει τη μνήμη του πόνου, πριν ο φόβος σα χιόνι
φτιάξει τοπία λευκά, γυρεύοντας γαλήνη στο «τίποτα δε συμβαίνει».

Ο χρόνος είναι ερπετό, το γιατρικό του είναι να δαγκώνει θανάσιμα,
να ρίχνει λήθη στη μνήμη λήθη στο «είμαι», στη λήθη τα πιο αγνά όνειρα.
Ο χρόνος είναι  φίλος που χτυπά τη πλάτη και σου λέει: «η ζωή συνεχίζεται».

Ακρωτηριασμένη. Μισή. Δηλητηριασμένη μίσος και πόλεμο, η ζωή συνεχίζεται.
Μα εσύ, μείνε τυλιγμένος την προβιά του εφησυχασμού πως η αθωότητα
κάθε που ένας άνθρωπος νιώθει σημαντικότερος κάποιου άλλου, επιβιώνει.